ตอนที่ 727 ผู้สมรู้ร่วมคิดของเยี่ยนอ๋อง

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

เมื่อ​องค์ฝู​ชิง​กับ​องค์​หญิง​สิบ​สี่​ได้ยิน​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ตรัส​เช่นนี้​ก็​หันมา​สบตา​กัน​อย่าง​ไม่ได้ตั้งใจ​ด้วย​สีหน้า​ประหลาดใจ

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ตรัส​ขึ้น​ ​“​พวก​เจ้า​ทั้งสอง​ออก​ไป​เล่น​ที่อื่น​ก่อน​เถอะ​”

องค์​หญิง​ทั้งสอง​ถอนสายบัว​ ​แล้ว​ทูล​ลาออก​ไป​พร้อมกัน

ไท​เฮา​หยิบ​ลูกประคำ​ขึ้น​มา​ลูบ​ไปมา​ช้าๆ​ ​“​ช่าง​เป็นเรื่อง​กะทันหัน​เสีย​จริง​ ​ไม่เห็น​ฮ่องเต้​เคย​พูด​กับ​ฮองเฮา​…​”

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ยิ้ม​ตรัส​ออก​ไป​ ​“​ทันทีที่​ลูก​ตัดสินใจ​ได้​ก็​รีบ​มาที​่​นี่​เพื่อ​แจ้ง​ข่าวดี​กับ​เสด็จ​แม่​ ​ภายใน​วัง​นอกเหนือจาก​ฮองเฮา​ ​เสด็จ​แม่​เป็น​คนที​่​สอง​ที่​ทราบ​เรื่อง​นี้​”

“หืม​ ​แล้ว​คนที​่​รู้เรื่อง​คน​แรก​นอกจาก​ฮองเฮา​คือ​ผู้ใด​”​ ​ไท​เฮา​ยิ้ม​ถาม

เป็น​รอยยิ้ม​ผิวเผิน​ ​ไม่ได้​ออกมา​จาก​แววตา

“​คน​แรก​คือ​เสียน​เฟย​”

ไท​เฮา​ส่ายหน้า​พลาง​หัวเราะ​ ​“​ข้า​เลอะเลือน​ไป​แล้ว​ ​เรื่องใหญ่​ขนาด​นี้​แน่นอน​ว่า​ต้อง​พูด​กับ​เสียน​เฟย​ ​แล้ว​ทาง​ด้านน​จง​เห​รินฝู​่​ทราบ​ข่าว​รึ​ยัง​”

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​พยักหน้า​ ​“​จง​เห​ริน​ลิ่ง​ได้​เปลี่ยน​ข้อมูล​ของ​เจ้า​เจ็ด​เรียบร้อย​แล้ว​ ​ตอนที่​ว่าราชการ​เช้านี้​ลูก​ก็ได้​แจ้ง​เรื่อง​นี้​กับ​เหล่า​ขุนนาง​กว่า​ร้อย​คน​แล้วด้วย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

รอยยิ้ม​มุม​ปากของ​ไท​เฮา​แข็งทื่อ​ขึ้น​มา​ภายใน​พริบตาเดียว​ ​จากนั้น​ก็​กลับ​สู่​ท่วงท่า​ปกติ​ ​“​ฮ่องเต้​ช่าง​ดำเนินการ​ได้​อย่าง​เฉียบขาด​รวดเร็ว​ยิ่งนัก​”

“​ลูก​นึกถึง​อุปสรรค​ตอนที่​เสด็จ​แม่​รับ​ลูก​มา​เลี้ยง​ ​จึง​รู้สึก​ว่า​จัดการ​เรื่อง​นี้​ได้​เร็ว​เท่าไหร่​ก็​ยิ่ง​ดี​…​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​พูด​น้ำเสียง​เหมือนกับ​ลูก​ที่​ขอ​ความดี​ความชอบ​จาก​แม่​ของ​ตน​ ​เห็นได้ชัด​ว่า​อยากได้​คำชม​จาก​ไท​เฮา

ไท​เฮา​ไม่​ทำให้​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ผิดหวัง​ ​ฟัง​จบ​ก็​พยักหน้า​เบา​ๆ​ ​“​ฮ่องเต้​ทำได้​ยอดเยี่ยม​มาก​ ​ฮองเฮา​มี​วาสนา​ยิ่งกว่า​ข้า​เสียอีก​…​”

“​เสด็จ​แม่​พูด​เช่นนี้​ได้​อย่างไร​ ​ข้า​เป็น​ลูกชาย​ของ​ท่าน​ ​ใน​วัง​นี้​ไม่มีใคร​มี​วาสนา​มากกว่า​ท่าน​อีกแล้ว​…​”

แม่​ลูก​ทั้งสอง​คน​คุย​กัน​อย่าง​ออกรส​ออก​ชาติ​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​บรรยากาศ​อบอวล​ไป​ด้วย​ความสุข

“​ฮ่องเต้​ไป​ทรง​งาน​เถอะ​ ​แม่​ก็​จะ​ไป​พักผ่อน​แล้ว​”

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ลุกขึ้น​ ​“​เช่นนั้น​เสด็จ​แม่​พักผ่อน​เถิด​ ​ลูก​จะ​กลับ​แล้ว​”

“​อืม​”​ ​ไท​เฮา​ดูเหมือน​เมื่อยล้า​ ​เปลือกตา​ปิด​ลง​เล็กน้อย​ ​น้ำเสียง​อ่อน​ลง

พอ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​ออก​ไป​ ​ไท​เฮา​ก็​ลืมตา​ขึ้น​มาทัน​ที​ ​หยิบ​ลูกประคำ​ทำ​มือ​เขวี้ยง​ลง​บน​พื้น

ลูกประคำ​ทำ​มือ​กระแทก​ลง​บน​พื้น​อย่างแรง​ ​ขาดสะบั้น​ออกจาก​กัน​ ​ลูกประคำ​แต่ละ​เม็ด​กลิ้ง​ไป​ทั่วทุก​บริเวณ

“​ไท​เฮา​…​”​ ​นางใน​มีอายุ​ที่อยู่​ด้วย​ใน​ห้อง​เพียง​คนเดียว​ตะโกน​ออกมา​อย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนว่า​ไท​เฮา​จะ​ใจเย็น​ลง​พร้อมกับ​ลูกประคำ​ทำ​มือ​ที่​ขาดสะบั้น​ไป​ ​จึง​เอ่ย​ขึ้นเสียง​เรียบ​ ​“​เก็บ​ลูกประคำ​ขึ้น​มาร​้อย​ให้​เรียบร้อย​ ​อย่า​ให้​ร่วง​ออก​ไป​”

“​เพ​คะ​”​ ​นางใน​ไม่กล้า​ถาม​ไท​เฮา​ว่า​เหตุใด​ถึง​โมโห​ ​และ​ยิ่ง​ไม่กล้า​คาดเดา​ ​ทำได้​เพียง​ก้ม​เก็บ​ลูกประคำ​ที่​ตกกระ​จาย​ไป​ทั่ว​อย่าง​ถี่ถ้วน

ไม่รู้​ว่า​เวลา​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าไร​ ​นางใน​ถือ​กล่อง​ที่​เต็มไปด้วย​ลูกประคำ​พร้อมกับ​เอ่ย​พูด​อย่างระมัดระวัง​ ​“​ไท​เฮา​ ​มีอยู่​ลูก​หนึ่ง​หาไม่​เจอ​เพ​คะ​…​”

ไท​เฮา​ถอนหายใจ​ ​เอ่ย​พึมพำ​ ​“​ช่างเถอะ​ ​อะไร​ที่​เสีย​แล้วก็​เสีย​ไป​…​”

องค์​หญิงฝู​ชิง​เดิน​ออกมา​จาก​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ด้วย​ท่วงท่า​อ่อนช้อย​ ​ดึง​องค์​หญิง​สิบ​สี่​ไว้​พลาง​เอ่ย​ขึ้น​ ​“​น้อง​สิบ​สี่​ ​พวกเรา​ไปหา​เสด็จ​แม่​กัน​เถอะ​”

องค์​หญิง​สิบ​สี่​ตา​เป็นประกาย​เล็กน้อย

องค์​หญิงฝู​ชิง​ยิ้ม​พร้อมกับ​พูด​อธิบาย​ ​“​ข้า​เดา​ว่า​ตอนนี้​เสด็จ​แม่​จะ​ต้อง​ดีใจ​สุด​ๆ​ ​อยู่​แน่นอน​ ​พวกเรา​ไป​แสดงความยินดี​ให้​นาง​กัน​”

องค์​หญิง​สิบ​สี่​พยักหน้า

พอ​ฮองเฮา​เห็น​ว่า​องค์​หญิง​ทั้งสอง​มาหา​ ​ยิ้ม​พูด​ออก​ไป​ ​“​วันนี้​มา​เร็ว​ขนาด​นี้​เชียว​รึ​”

องค์​หญิงฝู​ชิง​ย่อ​เคารพ​นั่งลง​ข้าง​ฮองเฮา​ ​ยิ้ม​ร่า​พร้อมกับ​พูด​ขึ้น​ ​“​เสด็จ​พ่อ​ไปหา​เสด็จ​ย่า​ ​ลูก​กับ​น้อง​สิบ​สี่​ก็​เลย​ออกมา​ก่อน​เพ​คะ​”

เมื่อ​ฮองเฮา​ได้ยิน​ว่า​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไป​ที่​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ก็​อมยิ้ม​ออกมา​เล็กน้อย

“​เสด็จ​แม่​ ​ทรง​รับ​พี่​เจ็ด​มา​เป็น​ลูกบุญธรรม​จริง​หรือ​เพ​คะ​”

“​ทำไม​หรือ​ ​กังวล​ว่า​จากนี้ไป​จะ​มี​คน​มา​แย่ง​ความรัก​กับ​เจ้า​งั้น​รึ​”​ ​เมื่อ​เห็น​ลูกสาว​ที่​แววตา​เต็มไปด้วย​ความอยากรู้​อยาก​เห็น​และ​ตื่นเต้น​ดีใจ​ ​ฮอง​เอา​ก็​พูด​หยอกล้อ​ออกมา

องค์​หญิงฝู​ชิง​ใบหน้า​แดง​ระเรื่อ​ ​“​มีพี​่​ชาย​แท้ๆ​ ​เช่นนี้​ ​ลูก​ดีใจ​ยิ่งนัก​เพ​คะ​”

“​ใช่​ ​แม่​เอง​ก็ดี​ใจ​”​ ​ฮองเฮา​พูดเสี​ยง​เบา

ที่นา​งมี​ความคิด​เรื่อง​รับ​โอรส​ก็​เพื่อฝู​ชิง​ ​ได้​แต่​หวัง​ว่า​เยี​่​ยน​อ๋อง​จะ​ไม่​ทำให้​นาง​ผิดหวัง​ก็​พอ

เรื่อง​ที่​องค์​ชาย​เจ็ด​เยี​่​ยน​อ๋อง​กลายเป็น​พระ​โอรส​ของ​ฮองเฮา​ได้​ติดตาม​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ตอน​เสด็จ​ไป​ยัง​ตำหนัก​อวี​้​เฉวียน​และ​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ ​ไม่นาน​จึง​เลื่องลือ​ไป​ทั้ง​พระราชวัง​ราวกับ​ถูก​ลม​พัด​กระพือ

มีทั​้​งค​นที​่​ไป​แสดงความยินดี​กับ​ฮองเฮา​ ​และ​ไป​ปลอบใจ​(​ดู​เรื่อง​สนุก​)​ทาง​ฝั่ง​เสียน​เฟย​ ​ชั่วขณะหนึ่ง​ ​ภายใน​วัง​คึกคัก​ขึ้น​มาทัน​ที

ข้าหลวง​ท่าน​หนึ่ง​หลบ​อยู่​ใน​ที่ลับตา​คน​ ​ยกมือ​ขึ้น​มาตบ​ปาก​ตัวเอง​ ​เอ่ย​พึมพำ​ ​“​ที่แท้​ก็​เป็น​เช่นนี้​นี่เอง​ ​ที่แท้​ก็​เป็น​เช่นนี้​นี่เอง​…​”

มีเสียง​อัน​คุ้นเคย​ดัง​ขึ้น​ ​“​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​ ​นี่​เจ้า​ว่าง​จน​เป็นบ้า​ไป​แล้ว​รึ​ถึง​ได้มา​ซ่อนตัว​ตบหน้า​ตัวเอง​เล่น​ที่นี่​”​

ที่แท้​คนที​่​ตบ​ปาก​ตัวเอง​ก็​คือ​ลูกศิษย์​ของ​พาน​ไห่​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​นั่นเอง

เมื่อ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​เห็นท่า​นอา​จารย์​ปรากฏตัว​ต่อหน้า​ก็​รีบ​โค้ง​ตัว​ยิ้ม​พูด​ขึ้น​ ​“​ลูก​ได้ยิน​เรื่อง​เยี​่​ยน​อ๋อง​อย่างกะทันหัน​ ​นึก​ว่า​กำลัง​ฝัน​อยู่​ ​จึง​ลอง​ตบ​ปาก​ตัวเอง​เพื่อ​พิสูจน์​ดู​ว่า​เจ็บ​หรือไม่​ขอรับ​”

พาน​ไห่​มอง​ลูกศิษย์​ของ​ตัวเอง​ด้วย​สายตา​เดียว​กับ​ตอนที่​มอง​คนโง่​ ​รู้สึก​เหนื่อยใจ​ขึ้น​มา​โดยพลัน

นึก​ว่า​เป็นความ​ฝัน​ ​ตบหน้า​ใคร​ไม่ได้​ก็​เลย​ต้อง​ตบหน้า​ตัวเอง​งั้น​หรือ​ ​วุ่นวาย​อยู่​ตั้ง​นาน​ ​นี่​เขา​เก็บ​ลูกศิษย์​หน้า​โง่​มา​เลี้ยง​สินะ

“​มี​ผู้คน​ตั้ง​มากมาย​ที่​ประหลาดใจ​เรื่อง​ของ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ ​แต่​ก็​ไม่ได้​เหมือน​เจ้า​เช่นนี้​ ​ไร้​อนาคต​สิ้นดี​!​”

เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​ยิ้มแห้ง​ ​“​ท่าน​อาจารย์​พูด​ถูก​ ​ลูก​จะ​เทียบ​กับ​ท่าน​อาจารย์​ได้​อย่างไร​ ​ที่​ท่าน​อาจารย์​สามารถ​ไม่รู้​สึก​รู้​สา​อะไร​ได้​นั้น​…​”

“​พอแล้ว​ ​อย่า​พูดมาก​ ​ไป​กัน​เถอะ​”

พาน​ไห่​เดิน​นำหน้า​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​เดินตาม​หลัง​ ​แอบ​บ่น​ออกมา​เงียบๆ

แน่นอน​ว่า​เขา​ต้อง​ประหลาดใจ​กว่า​ผู้อื่น

ก่อนหน้านี้​เนื่องจาก​เหตุการณ์​แผ่นดินไหว​เขา​ถูก​ส่ง​ไป​ตรวจตรา​ที่​เฉียน​เหอ​ใน​ฐานะ​ที่​ได้รับ​พระ​บัญชา​จาก​ฮ่องเต้​ ​เขา​พบ​ว่า​อันที่จริง​เยี​่​ยน​อ๋อง​บุคคล​ผู้​ที่​ไม่อยู่​ใน​สายตา​และ​ความประทับใจ​ของ​ใคร​นั้น​เป็น​คนที​่​ยอดเยี่ยม

ซึ่ง​นับตั้งแต่​นั้น​มา​ ​เขา​กับ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ก็​เริ่ม​ไปมาหาสู่​กัน

สิ่ง​ที่​ทำให้​เขา​ไม่​คาดคิด​เลย​ก็​คือ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ไม่เพียงแต่​เป็น​ผู้​ล้ำเลิศ​ ​เขา​ยัง​เป็น​เทพ​แห่ง​เงินตรา​ด้วย​ ​ด้วย​เวลา​อัน​สั้น​เขา​รับ​เหอ​เปา​จน​มือ​ไม้​อ่อน​ไป​หมด

ทีแรก​นั้น​เงิน​ไม่​เยอะ​มาก​นัก​ ​เขา​จึง​รับ​มา​ได้​อย่างสบายใจ​ ​จากนั้น​ต่อมา​เหอ​เปา​ก็​หนา​ขึ้น​จน​เขา​ตกใจ​ ​ทว่า​กลับ​รับ​มา​จน​เคยชิน​แล้ว​ ​และ​ก็​จนปัญญา​ที่จะ​ปฏิเสธ​แล้ว

เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​เข้าใจ​ดี​ว่า​รับ​ของ​ผู้อื่น​มา​แล้ว​ ​เมื่อ​เกิด​ปัญหา​ขึ้น​มาก​็​ไม่กล้า​เอาเรื่อง​ด้วย

ไม่นาน​มานี​้​ ​ในที่สุด​เยี​่​ยน​อ๋อง​ก็​มาหา​เขา​ ​ให้​เขา​จัดการ​วาง​คนใน​อุทยาน​ดอกไม้​เพื่อให้​ฮองเฮา​ได้ยิน​เรื่อง​คุย​เล่น​เพียง​ไม่​กี่​ประโยค​ ​ถึงแม้​เขา​จะ​สงสัย​จุดประสงค์​ของ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ทว่า​ก็​ปฏิเสธ​ไม่ได้​ ​ทำได้​เพียง​จัดการ​เรื่อง​ตาม​คำเรียกร้อง​ ​ใคร​จะ​คิด​ว่าวั​นนี​้​จะ​ได้ยิน​ข่าว​อัน​น่า​ตกใจ​ที่​เยี​่​ยน​อ๋อง​ได้​เป็น​โอรส​ใน​ฮองเฮา​!

ณ​ ​วินาที​นั้น​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​คิด​ว่า​ตัวเอง​ฝัน​ไป​จริงๆ

คนอื่น​ล้วน​คิด​ว่า​เยี​่​ยน​อ๋อง​โชคดี​ถูก​บุญวาสนา​หล่น​ทับ​ ​ทว่า​มี​เพียง​เขา​ที่​รู้​ว่าที่​เยี​่​ยน​อ๋อง​มี​วันนี้​ได้​ต้อง​เป็น​เพราะ​แผนการ​วันนั้น​แน่นอน

ฮองเฮา​ได้ยิน​คำพูด​เพียง​ไม่​กี่​คำ​นั้น​ ​นึกไม่ถึง​เลย​ว่า​จะ​ให้​เยี​่​ยน​อ๋อง​มา​เป็น​โอรส​ของ​ตน​ ​แล้ว​เยี​่​ยน​อ๋อง​รับประกัน​ได้​อย่างไร​ว่า​สุดท้าย​แล้ว​จะ​เป็น​เขา​ที่​ถูก​เลือก

เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​ไม่กล้า​คิด​อย่าง​ถี่ถ้วน​ ​เพราะ​ยิ่ง​คิด​ก็​ยิ่ง​รู้สึก​ว่า​เยี​่​ยน​อ๋อง​คาดเดา​ได้​ยาก

เมื่อ​นึกถึง​ภาพ​ชายหนุ่ม​รูปงาม​ที่​ปกติ​มักจะ​อมยิ้ม​มุม​ปาก​เล็กน้อย​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​ก็​มี​ความคิด​ที่​แน่วแน่​ขึ้น​มา​ ​เป็น​ไง​เป็น​กัน​ ​จากนี้ไป​ติดตาม​เยี​่​ยน​อ๋อง​ไป​วัน​ๆ​ ​ก็แล้วกัน​!

พาน​ไห่​ที่​เดิน​อยู่​ข้างหน้า​ ​พอ​ไม่ได้​ยิน​เสียง​ฝีเท้า​เดินตาม​มา​ ​จึง​หยุด​ลง​แล้ว​หันไป​ก่น​ด่า​ ​“​เจ้า​เด็ก​โง่​ ​ยัง​ไม่​ตื่น​จาก​ฝัน​อีก​รึ​”

เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​รีบ​สาวเท้า​เดินตาม​มา​ ​เขา​ชำนาญ​ใน​การ​พูด​เยินยอ​ด้วย​คำ​สวยงาม​ให้​พาน​ไห่​ได้​เบิกบานใจ

พาน​ไห่​ได้ยิน​ก็​อารมณ์ดี​มีความสุข​ ​เผย​รอยยิ้ม​ออกมา

ตำแหน่ง​ของ​เขา​นั้น​ ​ลูกศิษย์​จะ​ฉลาด​เพียงใด​นั้น​ไม่สำคัญ​ ​ที่​สำคัญ​คือ​สามารถ​ทำให้​เขา​รักษา​ความสุข​ไว้​เพื่อ​ไป​ปรนนิบัติ​รับใช้​ฝ่า​บาท​ได้​ต่างหาก

เดิน​ไป​ไม่​กี่​ก้าว​พาน​ไห่​ก็​หยุด​ลง​ ​เอ่ย​พูด​ออกมา​เบา​ๆ​ ​“​จากนี้ไป​ต้อง​สุภาพ​ต่อ​เยี​่​ยน​อ๋อง​สักหน่อย​ ​อย่า​ได้​เมินเฉย​”

“​ขอรับ​!​”​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​โค้ง​ตัว​ลง​ ​ไม่เคย​ตอบรับ​อย่างจริงใจ​เช่นนี้​มาก​่อน

นี่​ยัง​ต้อง​พูด​อีก​รึ​ ​แน่นอน​ว่า​ไม่​อาจ​เฉยเมย​ต่อ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ได้​ ​จากนี้ไป​เขา​ก็​นับว่า​ขึ้น​เรือ​ลำ​เดียวกัน​กับ​เยี​่​ยน​อ๋อง​แล้ว​

ควรจะ​เตือน​ท่าน​อาจารย์​ดี​ไหม​นะ

พอคิด​ดู​พาน​ไห่​นั้น​เป็น​ตา​เฒ่า​สารพัด​พิษ​ ​เสี่ยว​เล่อ​จื่อ​จึง​เก็บความ​คิด​นี้​ไว้

ถือว่า​แล้วไป​แล้วกัน​ ​สายตา​ของ​ท่าน​อาจารย์​เฉียบแหลม​กว่า​เขา​เสียอีก​ ​ต้อง​มี​ความคิด​ใน​ใจ​แล้ว​แน่