“อยู่ไปทั้งชีวิต？”วารุณีทำเหมือนได้ยินเรื่องตลก อดไม่ได้ที่จะขำออกมา
นวิยาขมวดคิ้ว“เธอขำอะไร？”
“ไม่มีอะไร แค่ประโยคที่เธอพูด ให้ฉันอยู่นี่ไปทั้งชีวิตมันน่าตลก เธอแน่ใจขนาดนี้เชียวเหรอว่า ฉันจะอยู่นี่ไปทั้งชีวิต？”วารุณีเก็บรอยยิ้มไป มองเธออย่างเย็นชา
ไม่รู้ว่าทำไม นวิยาเห็นสายตานั้นของวารุณี ในใจก็ไม่สบายใจแปลกๆ มักจะรู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง แต่ก็พูดไม่ออก
ทำอะไรไม่ได้ นวิยาได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัด พูดอย่างทรงพลัง：“แน่นอน เธอยังจะไปจากที่นี่ได้หรือไง？นิรุตติ์ไม่ปล่อยเธอหรอก ส่วนฉัน ยิ่งไม่มีทาง！”
หลังจากเธอจัดการนิรุตติ์แล้ว จึงค่อยจัดการวารุณีทิ้ง
เดิมทีเธอคิดว่า จะจัดการวารุณีให้ตายไปเลย
แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนความคิดแล้ว นั่นก็คือทำวารุณีพิการแล้วก็ปล่อยไว้ที่เกาะนี้ ให้วารุณีเจ็บปวดไปตลอดชีวิต
ยังไงบางครั้ง มีชีวิตอยู่ก็ทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก
วารุณีไม่รู้ว่านวิยากำลังคิดอะไรอยู่ และก็ไม่สนใจด้วย เพราะเธอรู้ว่า ไม่มีอะไรดี
“เหรอ？เธอยิ่งไม่มีทางแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่เคยหวังว่าเธอจะปล่อยฉันไป ดังนั้นเธอมาคุยกับฉันเรื่องพวกนี้ไร้ประโยชน์！”วารุณีหัวเราะอย่างเยือกเย็น
เวลานี้ หูฟังที่เล็กจนมองไม่เห็นในหูของเธอ ก็มีเสียงเข้ามาอีกครั้ง“คุณหญิง รีบอยู่ห่างจากนวิยา เดี๋ยวพวกเราจะถึงเกาะแล้ว คุณอยู่ใกล้นวิยามากไป ถ้านวิยาได้ยินว่าพวกเรามา จับคุณเป็นตัวประกันก็คงแย่”
หูฟังอันเล็กจนมองไม่เห็นนั้นอยู่ในหูของวารุณีตลอดไม่ได้ถอดออก ดังนั้นที่เพิ่งคุยกับนวิยา พวกมารุตก็ได้ยิน ถึงรู้ว่าเธออยู่ตรงนวิยา
วารุณีตอบมารุตต่อหน้าไม่ได้นวิยา ได้แต่มองนวิยา สายตานั้นมีความสงสารเล็กน้อย“เอาล่ะ คุยพวกนี้กับเธอจะมีประโยชน์อะไร ฉันกลับห้องก่อนละ เธอทำตัวดีๆล่ะ”
พูดจบ เธอก็หันกลับขึ้นไปข้างบน
นวิยางงเล็กน้อย ไม่เข้าใจที่วารุณีลงมา คุยกับเธอไม่กี่คำก็ขึ้นไปอีกนั้น มีจุดประสงค์อะไรกันแน่
ดังนั้น เธอยืนขึ้นมาจากโซฟา ถามเสียงดัง“วารุณี คำพูดเมื่อกี๊ของเธอหมายความว่าไง อะไรคือให้ฉันทำตัวดีๆ？”
วารุณีแกล้งทำเป็นว่าตัวเองไม่ได้ยิน ฝีเท้าขึ้นไปข้างบนต่อไม่หยุด แล้วแป๊บเดียวร่างนั้นก็หายไปบนบันได
นวิยาขมวดคิ้วแน่น ความไม่สบายใจข้างในใจก็มากขึ้น แต่กลับไม่รู้ว่ากำลังไม่สบายใจอะไร
ชั้นบน วารุณีเข้าไปในห้อง ล็อกประตู จากนั้นเอาโซฟามาขวางประตูอีกครั้ง แล้วจึงกดหูฟัง ตอบมารุต：“ผู้ช่วยมารุต ฉันกลับห้องมาแล้ว”
พูดไป เธอก็ปล่อยผึ้งน้อยออกมา
เสียงที่พูดมาครั้งนี้ ไม่ใช่มารุต แต่เป็นนัทธี“ผมเห็นแล้ว คุณมาที่ระเบียง”
ระเบียง？
วารุณีนึกถึงที่มารุตเพิ่งบอกว่าจะถึงเกาะแล้ว คงไม่ใช่ว่า……
คิดแบบนี้ วารุณีก็ใจเต้นแรง รีบเดินไปที่ระเบียง
พอมาถึงระเบียง เธอก็เห็นเรือสำราญลำใหญ่ขับเข้ามา อยู่ห่างตัวเองตรงนี้ ประมาณหนึ่งกิโลเมตร
เห็นเรือสำราญแล้ว วารุณีก็ตื่นเต้นจนน้ำตาเอ่อล้น รีบโบกธงด้วยมือทั้งสองข้าง
นัทธียืนอยู่บนดาดฟ้าใช้กล้องโทรทรรศน์ก็มองเห็น หันไปกำชับมารุต“แจ้งคนขับ ให้เร่งความเร็ว”
“ครับ！”มารุตตอบรับ แล้วหยิบเครื่องส่งรับวิทยุพูดคำสั่งออกไป
แป๊บเดียว ความเร็วของเรือสำราญก็มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเสียงแตรของเรือสำราญก็ดังขึ้นมา
วารุณีได้ยินเสียงแตรเรือสำราญ ไม่เพียงแต่รู้สึกแสบหู แต่ยังรู้สึกว่าเพราะเป็นพิเศษ เหมือนกับเสียงแห่งสวรรค์
ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจคำพูดในเน็ตคำนั้นว่า ชีวิตฉันจะมีคนเหยียบเมฆสีรุ้งมารับฉัน ว่ารู้สึกอย่างไร
ถึงแม้นัทธีไม่ได้เหยียบเมฆสีรุ้ง แต่เขาก็ขับเรือสำราญขนาดใหญ่ มารับเธอกลับบ้าน
ในห้องรับแขกชั้นล่าง นวิยาได้ยินเสียงของเรือสำราญ ก็ตะลึง
เกิดอะไรขึ้น？
ทำไมถึงมีเสียงของเรือสำราญ？
นิรุตติ์กลับมาเหรอ？
หรือว่ามีเรือสำราญผ่านพื้นที่ทะเลนี้？
นวิยาหรี่ตาขึ้นมา ในใจยิ่งไม่สบายใจ ใจเต้นแรงอย่างมาก จนเธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตัก
ไม่ น่าจะไม่ใช่นิรุตติ์ เป็นไปได้ว่าเป็นแค่เรือสำราญที่บังเอิญผ่านมา
ยังไงพื้นที่ทะเลแห่งนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากทะเลหลวง ประมาณหนึ่งร้อยเมตรในทะเล แปลงเป็นกิโลเมตร ก็จะเป็นสามร้อยกว่ากิโลเมตร
และทะเลหลวงนั้น ก็มีกาสิโนขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงระดับโลก ดังนั้นคนรวยจำนวนมาก ก็จะไปที่ทะเลหลวงนั้นเพื่อหาความตื่นเต้นเล่น
ดังนั้นตอนนี้คนรวยจะไปทะเลหลวงโดยผ่านพื้นที่ทะเลนี้ ก็อาจเป็นไปได้
อย่างไรก็ตามตอนนี้เอง เมโรนาคนใช้ก็วิ่งออกมาจากห้องครัว มองนวิยา แล้วรีบพูด：“คุณผู้หญิงแย่แล้ว มีเรือสำราญขึ้นมาที่เกาะพวกเราโดยตรง！”
“อะไรนะ？”นวิยาตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป“ตรงมาที่เกาะพวกเราเลย โดยไม่ได้อ้อม？”
“ค่ะ”คนใช้ส่ายหน้า
นวิยาบีบฝ่ามือ“หรือเรือสำราญจะเกิดอุบัติเหตุ เปลี่ยนทิศทางไม่ได้？ก็เลยขับตรงมา？”
“ไม่ทราบค่ะ แต่เรือสำราญนั้นเป็นของใหม่ และความเร็วคงที่มาก ไม่เหมือนว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรค่ะ”คนใช้พูด
นวิยากัดริมฝีปาก“งั้นก็คงมาทางพวกเราแล้วล่ะ ฉันล่ะอยากเห็น ใครกันที่มาเกาะส่วนตัวของคนอื่นได้”
พูดจบ เธอก็เดินออกไปจากคฤหาสน์อย่างโมโห
พอออกไป เธอก็เห็นเรือสำราญหยุดลง หยุดบนพื้นทะเลที่อยู่ห่างตัวเองประมาณสามร้อยเมตร
นวิยามองเห็นเรือเร็วสามลำขับออกมาจากช่องเก็บอุปกรณ์เรือสำราญ จากนั้น ผู้ชายชุดดำก็ลงมาจากเรือสำราญทีละคนๆ แล้วจึงขึ้นเรือเร็วสองลำในนั้น ขับมาที่เกาะ
ผู้ชายพวกนี้สวมชุดเหมือนกัน และรูปร่างก็สูงใหญ่ ดูทรงพลังน่ากลัว แค่มองก็รู้ว่าเป็นบอดี้การ์ดที่ผ่านอะไรมาอย่างโชกโชน
บอดี้การ์ดพวกนี้ทำเอานวิยามองจนใจสั่น หน้าก็ซีดขาว
เกิดอะไรขึ้น？
ทำไมถึงมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้？
แต่นี่ไม่ได้สำคัญที่สุด ที่สำคัญก็คือ เรือเร็วลำที่สาม
มองเห็นสองคำของเรือเร็วลำที่สาม นวิยาจึงตื่นตระหนก ในหัวมีเสียงดังขึ้นมา เหมือนกับฟ้าผ่าใส่เธอ จนเธอตกตะลึงจริงๆ และสมองก็ว่างเปล่า
เป็นนัทธีได้ไง！
จู่ๆนัทธีก็มาหาที่นี่ เขาหาที่นี่เจอได้ไง？
ทันใดนั้น นวิยาก็นึกถึงคำว่า‘ทำตัวดีๆ’ที่วารุณีเพิ่งพูดตอนขึ้นชั้นบน ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมวารุณีต้องเตือนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้
เพราะว่าวารุณีรู้อยู่แล้วว่านัทธีจะมา ดังนั้นจึงให้เธอทำตัวดีๆ จากนั้นตัวเองก็แอบขึ้นไปชั้นบน กลัวถูกเธอจี้เป็นตัวประกัน แล้วจะส่งผลต่อนัทธีที่ช่วยเธอ！
ไอ้ระยำ ไอ้ระยำ！
ในใจของนวิยาโกรธมาก ทั้งใบหน้าดูเหยเก แทบอยากจะฉีกวารุณีเป็นชิ้นๆ
แต่ถึงมีความคิดนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ วารุณีขังตัวเองไว้ในห้องเพื่อหลบแล้ว
“คุณผู้หญิง พวกเรารีบไปเถอะ”ถึงแม้คนใช้ไม่เคยเจอตัวนัทธี แต่กลับเคยเห็นรูปของนัทธี ตอนนี้พอเห็นนัทธี ก็ตระหนักได้ถึงความรุนแรงของเรื่องราวได้ จึงรีบเตือนนวิยา
นวิยาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
ไป？
เธอจะไปไหนได้？
เครื่องมือขนส่งอย่างเดียวก็คือเฮลิคอปเตอร์นิรุตติ์ลำนั้น นอกจากนี้แล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่น
อ้อ และยังมีเรือคายักในโกดังของคฤหาสน์ แต่จะมีประโยชน์อะไร？
พายออกไปไม่ถึงร้อยเมตร ก็ถูกเรือเร็วตามได้แล้ว
หมายความว่า ตอนนี้พวกเธอจนมุมแล้ว
ตัวนวิยาสั่น ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองที่หนีมาตั้งหลายเดือน และยังหลบหนีจากเงื้อมมือของนัทธีได้หลายครั้ง ตอนนี้จะมาถูกนัทธีจับได้
หรือว่านี่จะเป็นจุดจบสุดท้ายของเธอ？