วารุณีพยักหน้า“แน่นอน แต่ตอนนี้ยังไม่ได้มาส่ง น่าจะมาถึงพรุ่งนี้”
ตอนที่เรือสำราญมาถึงท่าเรือ เธอกับนัทธีก็ออกไปก่อน
ส่วนนวิยากับเมโรนายังอยู่บนเรือสำราญ ถึงตอนนั้นให้มารุตขับรถมาส่ง
“ที่แท้ก็แบบนี้ ฉันว่าครั้งนี้ นวิยาน่าจะไม่สู้ด้วยอีก”ปาจรีย์พูด
วารุณีหัวเราะ：“ถ้าเธอยังจะสู้อีก งั้นนัทธีกับฉันก็ไปฆ่าตัวตายได้เลย ไม่ถึงขนาดว่าแม้แต่คนๆเดียวก็ยังดูไม่ได้”
พวกเธอพูดคุยหัวเราะกันไป แป๊บเดียวก็เย็น
เชอรีนกับลีน่าก็กล่าวลาออกไป พรุ่งนี้ค่อยรวมตัวใหม่
ที่จริงปาจรีย์ก็คิดจะไป แต่ถูกวารุณีให้อยู่คนเดียว
ทุกคนรู้ว่า แบบนี้วารุณีต้องมีอะไร ที่จะพูดกับปาจรีย์ส่วนตัว
“ป้าส้ม จึงอุ้มไอริณไป”วารุณีส่งไอริณให้ป้าส้ม
ป้าส้มพยักหน้า รับไอริณขึ้นไปข้างบน
ไอริณก็รู้เรื่องดี ไม่ร้องไห้จะอยู่ต่อ ตามป้าส้มออกไปอย่างเชื่อฟัง
ในห้องเหลือแค่วารุณีกับปาจรีย์สองคน
ปาจรีย์มองเธอ แล้วอ้าปาก“วารุณี เธอมีอะไรสำคัญมากอยากคุยกับฉันใช่ไหม？”
วารุณีพยักหน้า จากนั้นหยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าให้ปาจรีย์
ปาจรีย์รับมาอย่างสงสัย จ้องภาพนั้นสักพัก เห็นในภาพเป็นชายชราที่รอยสักเต็มตัวคนหนึ่ง ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความสงสัย“นี่……นี่หมายความว่าไง？”
“คนบนรูปนี้ คือฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่พงศกร”วารุณีชี้ไปที่รูปแล้วตอบ
ปาจรีย์ตะลึงก่อน จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก“อะไรนะ？ฆาตกรที่……ฆ่า……ฆ่าพ่อแม่พงศกร？”
เธอตกใจจนพูดออกมาติดขัด แม้แต่มือที่ถือรูปภาพ ก็สั่น
วารุณีตอบอือ“ถูกต้อง เขานี่แหละ”
ปาจรีย์อ้าปากกว้าง สักพักจึงพูดออกไป“ดีจัง ดีจัง……วารุณี เธอหาคนนี้เจอได้ไง？”
ปาจรีย์มองวารุณีตาแดง น้ำตาคลอไปมาที่เบ้าตาด้วยความตื่นเต้น
เธอจะไม่ตื่นเต้นได้เหรอ？
สิบกว่าปีแล้ว เธอหาฆาตกรที่แท้จริงมาตลอด อยากชำระล้างความบริสุทธิ์ให้ครอบครัวตัวเอง บอกพงศกรว่า ครอบครัวพวกเขาไม่ใช่คนที่เปิดเผยร่องรอยของพ่อเขาจริงๆ
แต่สิบกว่าปีมานี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน สืบอย่างไร ก็หาฆาตกรตัวจริงไม่ได้
และตอนนี้ จู่ๆวารุณีก็หาให้เธอได้ เธอจะไม่ดีใจได้ไง
“นิรุตติ์ช่วยฉันสืบ”วารุณีตอบไป
ปาจรีย์ตะลึง“เขา？”
“ถูกต้อง เธอน่าจะรู้ นิรุตติ์กับฆาตกรที่ทำร้ายพ่อแม่พงศกร มาจากองค์กรเดียวกัน ถ้าเขาสืบ จะต้องไวกว่าพวกเราแน่นอน และก็ ฉันว่าเขาก็ไม่จำเป็นต้องหลอกฉันเรื่องนี้ด้วย เพราะว่าเรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับเขาเลย”วารุณีอธิบาย
ปาจรีย์พยักหน้า“ก็ใช่ แต่ว่าวารุณี เขาสืบให้เธอ คงไม่ใช่เธอรับปากอะไรหรอกนะ？ถ้าเป็นแบบนี้จริง ฉันยอม……”
“วางใจเถอะ ไม่มีจริงๆ”วารุณีจิบน้ำแล้วตอบไปว่า：“ตอนแรก ฉันก็คิดว่าเขาจะให้ฉันรับปากอะไร คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาก็ไม่ทำอะไรแบบนี้ ดังนั้นเธอไม่ต้องห่วง”
เห็นวารุณีพูดจริง ปาจรีย์จึงวางใจ แล้วก็โล่งอก“งั้นก็ดี งั้นก็ดี”
“ถึงแม้เขาจะสืบว่าฆาตกรที่ทำร้ายพ่อแม่พงศกรเป็นใคร แต่เขาก็ไม่ได้ช่วยจับ ดังนั้นจับคนนั้นมา ก็ต้องพึ่งตัวพวกเราเอง”วารุณีเตือนเธอ
ปาจรีย์หัวเราะ“ไม่เป็นไร เดิมทีนี่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขา เขาช่วยฉันสืบได้ ฉันก็พอใจมากแล้ว ตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าฆาตกรเป็นใคร หน้าตาอย่างไร ต่อไปจะจับเขา ก็สะดวกแล้ว ใช่สิวารุณี นิรุตติ์ได้บอกไหม ฆาตกรคนนี้ ทำไมถึงฆ่าคุณลุงคุณป้า？”
“บอก”วารุณีถอนหายใจ จากนั้นจึงพูดสาเหตุที่ฆ่าพวกเขาที่ตอนนั้นนิรุตติ์บอกเธอออกมา
ปาจรีย์ฟังจบ ก็กัดริมฝีปากแน่น“ที่แท้ก็แบบนี้เอง เพราะว่าคุณลุงคุณป้าไม่รับปากเข้าองค์กรพวกเขา ทำงานให้พวกเขา จึงจะทำลายพวกเขา องค์กรแบบนี้ชั่วร้ายมาก ควรจะกำจัดให้หมด”
เธอตบโต๊ะแรงๆ
วารุณียกมุมปากขึ้น“แต่ไม่ใช่”
“โอเควารุณี ฉันไปก่อนละ ฉันจะไปหาพงศกร เอาเรื่องนี้บอกเขา ให้เขารู้ ว่าครอบครัวเราเป็นผู้บริสุทธิ์”ปาจรีย์พูดไป ก็จะไปหยิบกระเป๋า
วารุณีคิดอะไรได้ ก็จับมือของเธอ“เดี๋ยว”
“ทำไมเหรอวารุณี？”ปาจรีย์หันไป มองเธออย่างงุนงง
วารุณีอ้าปาก“ปาจรีย์ เอ่อ……”
มองออกว่าเธอเหมือนจะพูดอะไรออกมาก็หยุดไว้ ในใจปาจรีย์ก็เต้นตึกตัก รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ
แต่ปาจรีย์ไม่แสดงออกมา ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มไว้：“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”
“ปาจรีย์ ที่จริง……”วารุณีกัดริมฝีปาก“ฉันไม่รู้ว่าเธอควรจะเอาเรื่องนี้บอกพงศกรดีไหม แต่ฉันอยากบอกว่า การตายของพ่อแม่พงศกร เกี่ยวข้องกับคุณลุงคุณป้าเล็กน้อยจริงๆ”
ได้ยินคำนี้ รอยยิ้มที่ใบหน้าปาจรีย์ก็แข็งทื่อไปทันที กระเป๋าบนไหล่ ก็ไหลลงพื้น
“เธอพูดอะไร？เธอบอกว่าการตายของคุณลุงคุณป้า เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ฉัน？”นานมาก ปาจรีย์จึงพูดออกมาอย่างเสียงแหบ
วารุณีไม่ค่อยกล้ามองตาเธอ พยักหน้าตอบอือ“ใช่ คุณลุงคุณป้าเปิดเผยที่อยู่ของพ่อแม่พงศกรจริงๆ”
“เป็นไปไม่ได้！”ปาจรีย์สะบัดมือเธอทันที พูดด้วยอารมณ์ตื่นตระหนก：“นี่จะเป็นไปได้ไง เธอบอกแล้วนี่ คนในรูปคือฆาตกร เป็นเขาที่ฆ่าคุณลุงคุณป้า และพ่อแม่ฉันกับคุณลุงคุณป้าก็ดีต่อกันมาก จะเปิดเผยที่อยู่ได้ไง วารุณีเธอกำลังหลอกฉัน เธอกำลังหลอกฉันใช่ไหม？”
“ฉันไม่ได้หลอกเธอ นี่เป็นความจริง”วารุณีเห็นปาจรีย์แบบนี้ ในใจก็เสียใจมาก แต่เสียใจแค่ไหน เธอก็ต้องพูด
ถ้าตอนนี้ไม่พูด ต่อไปพงศกรกับปาจรีย์รู้ ก็จะยิ่งใจสลาย
“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทางแบบนี้แน่！”ปาจรีย์จับหัวตัวเองไว้ ส่ายหน้าอย่างแรง ไม่อยากเชื่อวารุณี
วารุณีจับมือเธอมา แล้วมองเธอ“ปาจรีย์ ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อ ที่จริงแม้แต่คุณลุงคุณป้าพวกเขาก็ไม่รู้ ว่าพวกเขาทำให้ที่อยู่ของพ่อแม่พงศกรรั่วไหล”
“อะไรนะ？”ปาจรีย์จ้องวารุณี“เธอบอกว่าพ่อแม่ฉันไม่รู้？ในเมื่อพวกเขาไม่รู้ งั้นมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าพวกเขาทำให้รั่วไหลไป？”
“พวกคุณลุงคุณป้าไม่รู้ ไม่ได้หมายความว่าทำให้รั่วไหลออกไป ช่วงที่พ่อแม่พงศกรหลบการไล่ล่า เป็นพ่อแม่เธอที่ให้ของกินของใช้พวกเขาเสมอ และความสัมพันธ์ของพ่อแม่เธอกับพ่อแม่พงศกรก็ดีมาก เธอว่าฆาตกรจะตามหาพ่อแม่พงศกร โดยไม่ผ่านพ่อแม่เธอเหรอ？”
ปาจรีย์อ้าปาก พูดเสียงสั่นเครือ：“ดังนั้นความหมายของเธอคือ……พ่อแม่ฉันเปิดเผยร่องรอยของคุณลุงคุณป้าโดยไม่ตั้งใจ？”
“ใช่ ยังไงคุณลุงคุณป้าก็เป็นคนทั่วไป ตอนที่พวกเขาไปให้ของใช้จำเป็นแก่พ่อแม่พงศกร ไม่มีทางสังเกตได้ตลอดเวลาว่ามีคนสะกดรอยตามพวกเขา และก็แบบนี้ ฆาตกรจึงหาพ่อแม่พงศกรเจอ”
คำนี้ ซัดความเชื่อและความเด็ดเดี่ยวในใจของปาจรีย์ไปอย่างพังพินาศ
ตรงหน้าเธอมืดไป ร่างกายสั่น จากนั้นล้มไปทันที
วารุณีเห็นแบบนี้ จึงตกใจ“ปาจรีย์！”
เธอรีบลุกขึ้น รับปาจรีย์ไว้ แล้วประคองไปที่โซฟา“ปาจรีย์เธอไม่เป็นไรนะ？”
ปาจรีย์พิงไปในอ้อมแขนเธอ หอบอย่างแรง
ตอนนี้ข่าวพวกนี้ ทำให้ในใจปาจรีย์ช็อกอย่างมาก ลมหายใจไม่อาจสงบนิ่งได้
สักพัก ปาจรีย์จึงลุกขึ้นจากอ้อมแขนวารุณี ร้องไห้ตำหนิตัวเอง“ที่แท้ ครอบครัวพวกเราก็เป็นฆาตกรที่ทำร้ายคุณลุงคุณป้าจริงๆ เหอะเหอะ ตลกมาก ฉันพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อตามหาฆาตกร ล้างความไม่ยุติธรรมให้ครอบครัวเรา แต่ที่จริงแล้ว ครอบครัวพวกเราก็ไม่ได้ถูกปรักปรำ เพราะว่าเป็นพวกเราที่เปิดเผยร่องรอยจริงๆ พวกเราคือฆาตกร……”