บทที่ 699 จิตวิญญาณอันชั่วร้าย
บทที่ 699 จิตวิญญาณอันชั่วร้าย
เสี่ยวเถียนเดินเข้าไปในห้องก่อนจะเจอเด็กสาวนั่งบนเตียงด้วยใบหน้าน่าสงสาร ตอนนี้เธอคุยกับผู้หญิงอีกสามคนอยู่ คนที่นั่งบนเตียงเสี่ยวเถียนชื่ออิ่นหรูอวิ๋น คนเมืองหลวง หน้าตาดี เสแสร้งเป็นคนอ่อนแอเก่ง และภูมิใจในความสามารถนี้มาก
และตอนนี้กำลังใช้ความสามารถในการแสดงอารมณ์ออกมา
บทสนทนาจบลงอย่างกะทันหันทันทีที่เสี่ยวเถียนเข้ามา
ทุกคนตกใจที่เห็นสาวน้อยเดินเข้ามาพร้อมกับขนมถุงใหญ่ในมือ
“น้องสาว มาผิดที่หรือเปล่า? หรือมาหาใครจ๊ะ?” สาวผมเปียหน้ายาวยิ้มทักทาย
เสี่ยวเถียนกำลังจะยิ้มตอบ แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเตียงตัวเองที่หน้าตาเปลี่ยนไป พูดอย่างจริงจังคือ มันไม่ใช่เตียงเธออีกแล้ว
เตียงนอนที่ปูไว้อย่างดีถูกเปลี่ยนใหม่หมด ผ้าปูลายดอกไม้ก็ไม่มีแล้ว ผ้านวมเธอหายไปด้วย มันถูกเปลี่ยนเป็นสีชมพูทั้งหมด เห็นได้ชัดเจนว่ามีคนย้ายข้าวของเธอออกไป แต่ขอบกั้นเตียงกันตกยังอยู่
นี่คิดจะยึดเตียงเป็นของตัวเองหรือ?
เสี่ยวเถียนไม่พูดอะไรสักคำ ใบหน้าน่ารักแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที จากนั้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นว่าที่นอนของตนเองถูกโยนไว้บนเตียงชั้นบน ถูกขยุ้ม ๆ โยนไว้บนนั้น
เด็กสาวใบหน้ายาวมองตามสายตาเด็กหญิง ก่อนจะเห็นว่าเสี่ยวเถียนมองเตียงข้างหน้าต่างตาไม่กะพริบ ไม่รู้ทำไมถึงมองเตียงของอิ่นหรูอวิ๋นอยู่พักหนึ่ง
ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นกลับหวาดกลัวกับสายตานั้นจึงรีบลุกขึ้นทันที
“สวัสดีสหายตัวน้อย มาหาครอบครัวหรือจ๊ะ?” สาวผมสั้นหน้ากลมท่าทางสดใสอีกคนเอ่ย “บอกพี่ได้ไหมว่ามาหาใคร เดี๋ยวพี่ช่วยเองนะจ๊ะ!”
ไม่ใช่ว่าเราเดานะ แต่เพราะไม่มีใครคาดถึงว่าเด็กหญิงคนนี้จะเป็นรูมเมทของพวกเรา
“สวัสดี ฉันชื่อซูเสี่ยวเถียน อยู่ห้องนี้ค่ะ!” เสี่ยวเถียนกดเสียงต่ำ
สิ้นประโยคของเสี่ยวเถียน ทุกคนก็เกิดอาการตกใจ นี่คือเพื่อนร่วมห้องเราหรือ? เราโตไวหรือคนคนนี้โตช้ากันแน่?
“แล้วใครย้ายเตียงฉัน?” เสี่ยวเถียนถามอิ่นหรูอวิ๋นเสียงเย็น โดยไม่รอให้คนอื่นแนะนำตัว
พอเห็นสายตาเย็นชา อีกฝ่ายรีบแสดงท่าทางอ่อนแอทันที ใบหน้าขาวใสดูน่าสงสารกว่าเดิมเสียอีก แค่เสี้ยววินาทีหยาดน้ำตาพลันเอ่ยคลอ ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ ราวกับน้ำตาจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
คนไม่รู้ก็คิดว่าเด็กสาวคนนี้โดนรังแก อันที่จริงเสี่ยวเถียนแค่เอ่ยถามด้วยซ้ำ
“เรา…”
“เธอย้ายงั้นหรือ?” เสี่ยวเถียนถามเสียงเย็น
อิ่นหรูอวิ๋นกะพริบตาขอร้อง
“เรานอนข้างบนไม่ชินน่ะ เลยเปลี่ยนเตียงเธอออก แต่เธอน่ารักใจดีแบบนี้คงไม่ถือสาหรอกใช่ไหม?”
ถ้าเสี่ยวเถียนไม่เห็นด้วย ตนเองก็จะร้องไห้ให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
คนแบบนี้นี่มันอะไรกันแน่ เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง แล้วท่าทางอ่อนแอนั้นคือทำเพื่ออะไร!? ถ้าไม่อยากนอนชั้นบนก็เปลี่ยนห้องไปสิ
แล้วนี่ย้ายของก่อนคนอื่นก่อนขออนุญาตเนี่ยนะ!? แบบนี้มันมัดมือชกกันนี่หน่า
และนี่คือคนประเภทที่เธอเกลียดที่สุด
รูมเมทคนอื่น ๆ มองท่าทางจะร้องไห้อยู่รอมร่อของอิ่นหรูอวิ๋น และคิดจะเกลี้ยกล่อมเด็กหญิง แต่พอเห็นใบหน้าไร้เดียงสานั้นกลับพูดไม่ออก เธอดูไม่เหมือนเด็กอายุ 12-13 เลยสักนิด ท่าทางดูเหมือนเด็กน้อยด้วยซ้ำ แบบนี้ให้พวกเธอพูดอะไรได้ล่ะ?
แต่การปล่อยให้เด็กที่อ่อนกว่าหลายปีหลีกทางให้ผู้ใหญ่มันตลกน่ะสิ ไม่มีเหตุผลด้วย!
ยิ่งถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูคนอื่น เรื่องของห้อง 314 ได้กลายเป็นเรื่องตลกประจำหอแน่ ๆ ไม่ใช่แค่นั้นนะ แต่อิ่นหรูอวิ๋นยังนึกบ่นในใจด้วย
หลังจากเข้าห้องมาก็ชอบเตียงนี้ทันที ไม่ใช่แค่ทำเลดีแต่ยังมีที่วางเยอะและสะดวกสบายอีกต่างหาก! หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ย้ายข้าวของพวกนั้นไปไว้บนเตียงชั้นบน
เธอชอบเตียงนี้ และมันต้องเป็นของเธอเท่านั้น! แค่รอให้อีกฝ่ายเข้ามาแล้วแสดงความอ่อนแอออกไปให้เห็นมันจะต้องกลายเป็นของเธอทันที
ด้วยประสบการณ์หลายปี การเค้นน้ำตาออกมาสองสามหยดนั้นทำได้อย่างง่ายดาย
หากไม่สำเร็จก็แค่ร้องไห้ออกมาอีกจะไปยากอะไร
ถึงอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วยก็จะตีหน้ามึนให้คนอื่นออกหน้าแทน และขอให้ฝ่ายนั้นเอาเตียงอื่นไปโดยปริยาย และไม่อยากเชื่อด้วยว่าจะมีคนสู้ตนเองได้ แต่กลายเป็นว่าเจ้าของดันเป็นเด็กคนหนึ่ง! ใครบอกให้เด็กตัวแค่นี้มาเรียนมหาวิทยาลัยเนี่ย?
คงไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอหวาดกลัวใช่ไหม? ถ้ามาเผชิญหน้ากับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เธอจะแสดงละครยังไง?
“ไม่อยากอยู่ชั้นบนก็เลยให้ฉันไปอยู่แทน? ไม่เคยได้ยินหรือว่าอะไรที่ตัวเองไม่ชอบก็อย่าทำกับคนอื่นน่ะ? ถ้าไม่อยากอยู่ชั้นบนก็มาให้มันเช้า ๆ สิ!” เสี่ยวเถียนไม่สนใจความคิดยุ่งเหยิงพวกนั้น
เสี่ยวเถียนเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา คนฉวยโอกาสมีเยอะแยะ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอคนทำนิสัยหน้าด้านซึ่ง ๆ หน้า
อิ่นหรูอวิ๋นที่โดนตำหนิรู้สึกคับข้องใจมาก
“เรา เรา…”
เธอเอาแต่พึมพำ ‘เรา’ ไม่หยุด แล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา
เสี่ยวเถียนไม่เข้าใจ ร้องไห้ทำไม? ตัวเองเนี่ยเป็นฝ่ายโดนรังแกยังไม่ร้องเลย แล้วคนกระทำกับเธอแบบนี้ร้องไห้ทำไมกัน?
“นี่แกคิดจะข่มขู่ฉันหรือ?” เสี่ยวเถียนเอ่ยเสียงแข็งโดยไม่คิดจะสุภาพใส่อีกฝ่าย
“เรา เราไม่ได้ ไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ!” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยปากปกป้องตัวเอง
เพราะไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดสุภาพด้วย เวลาเห็นคนร้องไห้ ปฏิกิริยาปกติต้องปลอบไม่ใช่หรือ? แล้วมาพูดแบบนี้ได้ยังไง?
“ไม่มีอะไรก็ดี แล้วของ ๆ ฉันที่แกย้ายไปจะให้ฉันช่วยแกไหม?”
ประสบการณ์ในครั้งนี้ทำให้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยกเตียงนี้ให้ใครทั้งนั้น
คนนี้แบบถ้ายอมแพ้ครั้งหนึ่ง จะต้องตามมาด้วยครั้งที่สองแน่ ๆ
แล้วก็จะโดนจิตวิญญาณอันชั่วร้ายตัวนี้มันทำให้แขยงตายแน่!
“เสี่ยว เสี่ยวเถียน เราไม่ชินกับการอยู่ชั้นบนจริง ๆ นะ เธอยอมให้เราสักหน่อยไม่ได้หรือ?”
อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยอย่างไม่เต็มใจ และเริ่มขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ โดยหวังว่าเขาจะเอ่ยปากช่วยตัวเอง