ตอนที่ 1471 ชายชราตัวเล็ก (1) / ตอนที่ 1472 ชายชราตัวเล็ก (2)
ตอนที่ 1471 ชายชราตัวเล็ก (1)
และในตอนที่เขาขยับร่างกายนั่นเอง จวินอู๋เสียก็เห็นว่าบนพื้นหญ้าข้างลำธารมีกวางเหมยฮัวตัวหนึ่งที่แทบจะไม่หายใจแล้ว
ขาหลังทั้งสองข้างของกวางเหมยฮัวตัวนั้นดูเหมือนได้รับบาดเจ็บจากอะไรบางอย่างที่แหลมคม โลหิตสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลเปื้อนหญ้ารอบๆ เท้าของมันจนเป็นสีแดง ในบริเวณใกล้กับขาที่บาดเจ็บของกวางตัวนั้น มีโอสถเปื้อนอยู่เป็นดวงจางๆ
ชายชราตัวเล็กคนนั้นเดินกลับไปพร้อมไม้เท้าและลงนั่งยองๆ ข้างกวางเหมยฮัวที่น่าสงสารตัวนั้น ก่อนที่เขาจะเริ่มยุ่งกับสมุนไพรที่ถืออยู่ในมือ
“เสี่ยวฮวา วางใจได้ ข้าจะรักษาเจ้าให้หายเอง เวรเอ๊ย ถ้าข้ารู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเจ้าแบบนี้ ข้าจะทำให้ไอ้สารเลวพวกนั้นอยู่ไม่เป็นสุขเลย คอยดู!” ชายชราร่างเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะที่กวางเหมยฮัวก็นอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้า ไม่ตอบสนองเขาแม้แต่น้อย
จวินอู๋เสียมองภาพแปลกประหลาดตรงหน้า แล้วหางตาของนางก็กระตุก
ใครก็ได้บอกนางที ตาแก่เลอะเลือนนี่โผล่มาจากหลุมไหน ใครบอกเขาว่าหญ้าโลหิตนี่แค่เอาไปเคี้ยวในปากก็สามารถเอาไปทาแผลเปิดได้โดยตรง!
จวินอู๋เสียคิดว่านางควรจะเดินออกไปและแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรเลย แต่เมื่อนางเห็นว่าชายชราร่างเล็กคนนั้นเริ่มหยิบเอาอะไรก็ไม่รู้ออกมาและกำลังจะยัดเข้าไปในปากของกวางเหมยฮัวตัวนั้น นางก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่า…นางไม่สามารถทนอยู่เฉยได้อีกต่อไป!
ในฐานะอดีตสัตวแพทย์ นางไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆ มองสัตว์ถูก ‘ทรมาน’ ได้
“ถ้าเจ้ายังทำแบบนี้ต่อไป มันได้ตายแน่” เสียงเย็นชาดังขึ้นกลางป่าที่เงียบสงบ ทำให้ชายชราร่างเล็กที่กำลังถือแท่งอะไรบางอย่างและกำลังพยายามยัดมันเข้าไปในปากของกวางเหมยฮัวชะงักกึกทันที เขาหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มที่หน้าตาค่อนข้างดี ไม่รู้ว่าเขาเดินออกมาจากป่าตอนไหน ดวงตาของเขามีแววไม่พอใจอย่างมาก
“ไอ้หนูนี่มาจากไหน เส้นทางนี้เป็นทางเดียวที่นำไปสู่ยอดเขาฝูเหยา เจ้าหลงทางเลยมานั่งยองๆ ของหลังต้นไม้หรืออย่างไร”
จวินอู๋เสียกวาดสายตาผ่านชายชรา ไม่คิดจะเปลืองน้ำลายกับเขา นางไม่มีความประทับใจที่ดีต่อสามโลกชั้นกลางเลย
ชายชราร่างเล็กตั้งใจจะซักถามจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่ว่านางมาจากไหน แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นจวินอู๋เสียเดินเข้าไปข้างๆ ตัวกวางเหมยฮัวและดึงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ด ‘อะไรก็ไม่รู้’ ออกจากบาดแผลของกวางเหมยฮัว จากนั้นเขาก็เห็นจวินอู๋เสียหยิบเอาขวดบรรจุโอสถวิเศษออกมาหนึ่งขวด ก่อนจะเปิดขวดและค่อยๆ เทโอสถวิเศษลงบนขาของกวางเหมยฮัวอย่างช้าๆ
“ไอ้หนู! เจ้าทำอะไรเสี่ยวฮวาของข้า! เจ้าจะให้โอสถวิเศษมันส่งเดชไม่ได้!” เมื่อเห็นการกระทำของจวินอู๋เสีย ชายชราร่างเล็กก็โวยวายและก้าวเข้ามาทันทีเพื่อจะหยุดผู้เยาว์คนนั้น แต่เขาเดินมาได้แค่สองก้าว เขาก็เห็นบาดแผลเปิดที่ขาของกวางเหมยฮัวกำลังปิดลง โลหิตที่ไหลออกมาจากบาดแผลก็จับตัวเป็นก้อนแข็งแล้ว
ดวงตาของชายชราร่างเล็กเบิกกว้างทันที เขาจ้องไปที่ขวดบรรจุโอสถวิเศษในมือของจวินอู๋เสียเขม็ง
จวินอู๋เสียตรวจดูอาการของกวางเหมยฮัว หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นๆ นางก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวจะจากไป
แต่แล้วนางก็สังเกตเห็นว่าชายชราตัวเล็กกำลังมองขวดบรรจุโอสถวิเศษที่นางถืออยู่ในมือด้วยสายตาอยากได้
“อ่า น้องชาย…นั่น…โอสถวิเศษในขวดนั่น…เจ้าได้มาจากไหนหรือ” ชายชราร่างเล็กมองจวินอู๋เสียด้วยดวงตาเป็นประกาย
“จะทำไม” จวินอู๋เสียถามอย่างเย็นชา
ชายชราร่างเล็กถูมือไปมาแล้วยิ้มอย่างอายๆ “เอ่อ ข้าสนใจเรื่องพวกนี้มาก เจ้า…เจ้าอย่าเพิ่งตัดสินข้า เห็นแบบนี้ข้าก็เป็นหมอคนหนึ่งนะ!”
“หมอ” จวินอู๋เสียยิ่งสับสนมากขึ้น นางเคยได้ยินคำว่าหมออยู่บ่อยๆ เมื่อชาติก่อน แต่ในโลกนี้ไม่เคยได้ยินเลยสักครั้ง
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของจวินอู๋เสีย ชายชราร่างเล็กก็ตื่นเต้นมากขึ้นทันที “น้องชาย เจ้าไม่รู้จักหมออย่างนั้นหรือ”
ตอนที่ 1472 ชายชราตัวเล็ก (2)
จวินอู๋เสียส่ายหน้าตามตรง
“หมอก็คือระดับขั้นของคนที่เรียนด้านการรักษา เริ่มจากศิษย์ผู้รักษาจนเป็นผู้รักษา จากนั้นก็เป็นหมอ หมอใหญ่…ส่วนข้า ข้าเป็นหมอ แล้วข้าก็ชอบศึกษาค้นคว้าเรื่องสมุนไพรกับอะไรแบบนี้มาก” ชายชราร่างเล็กพูดพลางหัวเราะ
หมอรึ เขาเนี่ยนะ
ดวงตาเย็นชาของจวินอู๋เสียไม่ได้แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย แค่วิธีที่ชายชราร่างเล็กพยายามห้ามโลหิตของกวางก่อนหน้านี้ นางก็ประเมินได้ว่าไม่ว่าจะเอานักศึกษาปีหนึ่งจากวิทยาลัยแพทย์คนไหนมา ก็ล้วนเก่งกว่าเขาทั้งนั้น
อาจเป็นเพราะว่าสายตาของจวินอู๋เสียดูสงบนิ่งเกินไป ทำให้ชายชราร่างเล็กคิดว่านางไม่เชื่อเขาเลย ชายชราร่างเล็กจึงค้นแขนเสื้อของตัวเองอย่างเมามันแล้วดึงเอาตราสีเขียวออกมาอันหนึ่ง ตรานั้นมีปีกสองข้างแกะสลักไว้เหมือนนกอินทรีกางปีก และภายในวงกลมตรงกลางของตรานั้นเป็นรูปใบเมเปิ้ลประดับด้วยดาวห้าแฉกสองดวงที่ด้านล่าง
“นี่! ข้าไม่ได้หลอกเจ้านะ นี่ไงตราหมอของข้า” ชายชราร่างเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างมีชัย
จวินอู๋เสียเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าเฉยเมยมากเหมือนไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้ต่อแล้ว
เมื่อเห็นว่าจวินอู๋เสียกำลังจะไป ชายชราร่างเล็กก็ตื่นตระหนกทันที
“เดี๋ยวๆๆ! ทำไมพวกหนุ่มสาวอย่างเจ้าถึงได้ใจร้อนกันนักนะ ช่วยอยู่ฟังคนแก่พูดสักหน่อยไม่ได้หรือ เฮ้ย! น้องชาย อย่าเพิ่งไป! ข้าขอแลกเปลี่ยนกับเจ้าได้หรือไม่! ข้าจะให้ของเจ้าเป็นการแลกเปลี่ยนนะ!” ชายชราร่างเล็กวิ่งไปอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสียด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
แม้ว่าใบหน้าของจวินอู๋เสียจะไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมา แต่ในใจก็สะดุ้งโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝีเท้าของนางไม่ได้ช้าเลย แต่นางจับไม่ได้เลยว่าชายชราร่างเล็กตามนางมาทันและตอนนี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้านาง นางรู้ทันทีว่าพลังของบุรุษคนนี้เหนือกว่านางมาก!
จวินอู๋เสียระงับความประหลาดใจลง และมองชายชราที่มาเกาะติดนางพลางพูดว่า “เจ้าจะใช้อะไรแลก”
นางรู้ว่าชายชราจะไม่ยอมแพ้แน่ ถ้านางไม่ยอมยกขวดบรรจุโอสถวิเศษในมือให้ นางก็แน่ใจว่านางคงต้องลำบากแน่ในการพยายามสลัดชายชราที่ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นคนนี้ออกไป
ชายชราเห็นว่าจวินอู๋เสียยอมอ่อนข้อให้ เขาก็เอามือจับไปทั่วร่างกายตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เสียงของกระทบกันยุ่งไปหมด จากนั้นในมือของเขาก็เต็มไปด้วยขวดบรรจุโอสถวิเศษจำนวนหนึ่ง เขาวางพวกมันลงบนพื้นพร้อมกับหัวเราะ ก่อนจะนั่งลงบนพื้น “เจ้าเลือกได้เลยว่าจะเอาโอสถวิเศษอันไหนเป็นการแลกเปลี่ยน”
จวินอู๋เสียเพิ่งมาถึงสามโลกชั้นกลาง นางยังไม่คุ้นเคยกับความรู้ทางการแพทย์ที่พวกเขามี เมื่อเห็นขวดบรรจุโอสถวิเศษทั้งหมดที่กองอยู่พื้น นางก็เกิดความสงสัยทันที คนในสามโลกชั้นกลางจะมีความสามารถทางด้านการแพทย์มากกว่าคนในสามโลกเบื้องล่างหรือเปล่า
สุดท้าย เมื่อจวินอู๋เสียเปิดโอสถวิเศษขวดแรกและมีกลิ่นฉุนมากลอยออกมาจากขวด ใบหน้าของนางก็ยิ่งเย็นชามากขึ้นไปอีก
“ใครทำโอสถวิเศษนี้” จวินอู๋เสียถามเสียงเย็น
ดวงตาของชายชราร่างเล็กเป็นประกายอย่างดีใจ เขาจงใจพูดด้วยน้ำเสียงลึกลับว่า “โอสถวิเศษนี่ดีใช่หรือไม่เล่า นี่ทำจากหญ้าอี๋เฉ่า ใบเขาวัว กับลูกโอ๊คขม สำหรับคนที่มีร่างกายอ่อนแอโดยเฉพาะ”
จวินอู๋เสียถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีใครกินโอสถวิเศษตัวนี้ไปบ้าง”
ชายชราเลิกคิ้ว “โอสถวิเศษล้ำค่าแบบนี้ ข้าจะให้ใครกินง่ายๆ ได้อย่างไร” สีหน้าของเขาดูเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก
“ไม่มีก็ดี” จวินอู๋เสียพูด
“ฮะ” ชายชรางง
จวินอู๋เสียบอกเขาว่า “ถ้ามีคนกินเข้าไป ก็จะมีคนมาตามเอาชีวิตคนที่ปรุงโอสถวิเศษนี้น่ะสิ”
“หมะ…หมายความ…ว่าอย่างไร” สีหน้าของชายชราดูตกใจขีดสุด
“ผสมสมุนไพรสามชนิดที่มีฤทธิ์รุนแรงแบบนี้เข้าด้วยกันแบบมั่วๆ ไม่รู้หลักการที่ว่าสิ่งต่างๆ เมื่อถึงจุดสูงสุดก็จะส่งผลตรงกันข้ามเลยหรืออย่างไร” จวินอู๋เสียไม่อยากมองขวดยามากมายที่กองบนพื้นแล้ว
ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนเป็นสีขาวอมเขียวทันที “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสมุนไพรพวกนั้นผสมกันไม่ได้”