บทที่ 809 หาเรื่องถึงที่
บทที่ 809 หาเรื่องถึงที่
เพื่อน ๆ เอ่ยอย่างน้อยใจ นี่คือความต่างระหว่างอัจฉริยะและมนุษย์สินะ! ถึงอายุจะห่างกันแต่ความสัมพันธ์เรายังดีเยี่ยมเสมอ เราดูแลเสี่ยวเถียนเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง
ดูแลดีจนเจ้าตัวรู้สึกว่าไม่ได้มีแค่พี่ชายแล้ว และยังได้พี่สาวเพิ่มมาอีก
เด็กสาวเป็นคนตรงไปตรงมา หากคนอื่นทำดีด้วย เธอย่อมดีกลับร้อยเท่า เพื่อน ๆ ใจดีต่อกัน เธอก็ตอบกลับไปแบบนั้นด้วย นอกจากรูมเมทแล้ว เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้สนิทกันยังชื่นชมเสี่ยวเถียนด้วย
เพื่อนในคณะหลงใหลในความเป็นเลิศของเธอ และไม่ได้รู้สึกอิจฉาเด็กสาวเพราะสิ่งนั้น
มนุษย์ก็แบบนี้แหละ ใครเก่งหน่อยก็อิจฉา แต่พอคนคนนั้นคือซูเสี่ยวเถียน สายตาอิจฉาได้แปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชม!
ถึงจะเรียนด้วยกัน แต่เธอเป็นแค่คนที่พวกเขายกย่องเท่านั้น
เรียนเก่งไม่ยาก ที่ยากกว่าคือเรียนทั้งวิชาเอกและวิชาโท
เรื่องเรียนว่าเป็นไปไม่ได้แล้วนะ การทำธุรกิจยังเป็นไปอย่างรุ่งเรืองอีกต่างหาก
ช่างเถอะ เดี๋ยวเธอก็ต้องหาเวลาว่างไปวิจัยที่มหาวิทยาลัยเกษตรกรรมอีก!
พวกเราเทียบกับเธอด้วยไม่ได้เลย
ขนาดถังหมิ่นหมิ่นที่มั่นใจในตัวเองสูงยังล้มเลิกความคิดที่จะแข่งกับเสี่ยวเถียนไปนานแล้วเลยบางครั้งการมองสถานการณ์ออกก็ถือเป็นความสามารถอย่างหนึ่งนะ และเธอเป็นคนที่มีทักษะนั้น
ที่จริงเสี่ยวเถียนก็คิดว่าคนประเภทนี้อนาคตไกล
หนึ่งเดือนต่อมา เสี่ยวเถียนกลับบ้านก่อนจะทราบข่าวการสอบสวนของซุนกัง ที่ตอนนี้เกือบเสร็จสิ้นดีแล้ว
ตอนแรกโดนจับข้อหาใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและจ้างวานฆ่า แต่หลังจากสืบสาวไปเรื่อย ๆ ก็มีเรื่องอื่นตามมาอีกมากมาย
คนเราพออยู่ในตำแหน่งสูง ๆ ก็ดูดีกันทั้งนั้น แต่เมื่อไรที่ร่วงลงมาจากแท่น ออร่ารอบกายจะหายไป แม้กระทั่งรุ่งโรจน์ยังพังทลายไปด้วย
ซุนกังไม่ใช่คนเดียวที่โดน คนในตระกูลซุนก็โดนหางเลขไปด้วยกัน ส่วนพวกเฉินจื่ออันมีส่วนไม่น้อยที่ทำให้เกิดเปลวเพลิง
ทั้งสองทำงานร่วมกันมาหลายปี แต่ช่วงที่ผ่านมาซุนกังมักจะสร้างปัญหาเพื่อกำจัดอีกฝ่ายให้ออกไปมาตลอด แต่เฉินจื่ออันไม่ใช่พวกไม่พอใจที่โดนคนอื่นลงมือใส่
พวกเขาคอยระแวดระวัง และสังเกตการเคลื่อนไหวของต่างฝ่ายเสมอ
หลายปีที่ผ่านมาเฉินจื่ออันรู้จักซุนกังเป็นอย่างดี มีหลักฐานหลายอย่างที่เขาแอบสืบแต่ไม่สบโอกาสดี ๆ เลย คราวนี้สมหวังแล้ว ในที่สุดมันก็ได้ออกโรง!
ไม่รู้ว่าไม่ได้ดูก่อนหรือเปล่า พอมาตรวจอีกครั้งก็ต้องตกใจมาก
กองสืบสวนติดตามเบาะแสก่อนจะพบว่าซุนกังละเมิดกฎหมายและระเบียบวินัยหลายครั้ง แม้กระทั่งเรื่องในครอบครัวซุนกังก็ยังโดนไปด้วย
ยิ่งสืบสวนเท่าไรก็ยิ่งเจอแต่เรื่องร้ายแรงที่ซุกอยู่ใต้พรม ความเป็นไปได้ในการออกจากคุกน้อยลงเรื่อย ๆ
เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่า แค่ความสงสัยอันเล็กน้อยในคราแรกจะกลายมาเป็นเช่นนี้
แต่ที่บ้านบอกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา และให้เธอตั้งใจเรียนต่อไป
เสี่ยวเถียนไม่ได้สนใจ
เพราะทีแรกซุนเสี่ยวอวี้ไม่ได้ทำเรื่องน่ากลัว เว้นแต่จะทำให้รู้สึกรังเกียจเท่านั้น เธอคิดว่าเจ้าหมอนี่มันนิสัยเสียเฉย ๆ และเธอคร้านจะยุ่งเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองเหลือเกิน สู้เอาเวลาไปเรียนดีกว่าไหม?
เสี่ยวเถียนคนตั้งใจเรียน นี่คือสิ่งที่ทำให้ทุกคนรู้จักเธอ
ทว่าต้นไม้หวังอยู่นิ่งแต่ลมกลับไม่หยุด!
ซุนเสี่ยวอวี้ตัวปลอมถูกไล่ออก ส่วนซุนเสี่ยวอวี๋ตัวจริงได้เรียนมหาวิทยาลัยอย่างราบรื่น และซุนเสี่ยวอวี้ก็มาปรากฏต่อหน้าเสี่ยวเถียนตอนนี้
แค่ระยะเวลาเดือนกว่า ความอวดดีในตอนนี้และก่อนหน้านั้นต่างกันมาก
หนวดเครารุงรัง เสื้อผ้าไม่เหมือนเก่า สภาพไม่เรียบร้อย และสายตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
ซุนเสี่ยวอวี้เกลียดซูเสี่ยวเถียน
หลังจากประสบพบกับเรื่องมามาก ทุกคนเชื่อว่าเขาทำร้ายพ่อตัวเอง แต่ซุนเสี่ยวอวี้ไม่ยอมรับ เขาต้องการหาเหตุผลให้ตัวเองพ้นผิดจากสิ่งนี้
ด้วยการชักจูงของอิ่นหรูอวิ๋น ทำให้เขาเชื่อว่าซูเสี่ยวเถียนเป็นคนทำให้ครอบครัวเขาตกต่ำมาถึงขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เขาก็คงไม่พูดจาแบบนั้นออกไป และไม่ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำหรอก
ป่านนี้เขาคงจะทำตัวแบบที่เคยเป็น และพ่อยังเป็นผู้นำยศใหญ่เหมือนเดิม
เขาจะเป็นคุณชายซุนผู้สูงศักดิ์ เป็นที่ต้องการของทุก ๆ คน
“ซูเสี่ยวเถียน วันนี้ฉันจะฆ่าแก!”
เด็กหนุ่มโยนก้นบุหรี่ทิ้ง แล้วใช้เท้าขยี้จนเป็นผุยผง
สีหน้าชั่วร้าย ทำให้คนรู้สึกว่าก้นบุหรี่นั่นคือซูเสี่ยวเถียนต่างหาก เด็กสาวตกใจเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของอีกฝ่าย แต่หลังจากนั้นเธอก็สงบลงมาก
เหมือนว่าจะมีเหตุผลให้เขาอยากแก้แค้นเธอนะ
เพราะไม่เต็มใจยอมรับความผิด เลยพยายามหาสิ่งอื่นมาปลอบประโลมใจ และมันก็คือปรสิตแห่งความเกลียดชัง และเธอคือปรสิตที่ซุนเสี่ยวอวี้เลือก
เด็กหนุ่มคงจะสบายใจที่ได้ทำแบบนั้น แต่สำหรับเสี่ยวเถียนคือเธอไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด
“ซุนเสี่ยวอวี้ ฉันขอแนะนำให้แกรีบกลับบ้านไปใช้ชีวิตสงบ ๆ เถอะ!”
เด็กสาวเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้สับสนในคำพูดของอีกฝ่ายเลย ที่มุมกำแพงจากไกล ๆ มีอิ่นหรูอวิ๋นกำลังแอบมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด
ซูเสี่ยวเถียนทำลายชีวิตเธอ เธอก็จะทำลายชีวิตของมันเหมือนกัน
หญิงสาวเบิกตามองเพื่อดูว่าเด็กนั่นจะโดนซุนเสี่ยวอวี้ทำลายยังไง!
แม้จะคิดว่าตัวเองซ่อนดีแล้ว แต่ซูเสี่ยวเถียนกลับเห็นเธออยู่ดี
“ซูเสี่ยวเถียน ฉันรู้ว่าแกมีคนปกป้อง แต่ตอนนี้เหล่าจื่อไม่มีทางเลือกแล้ว ไม่ว่าจะมีสักกี่คนที่ช่วยแก แกก็จะกลายเป็นของเหล่าจื่อ และพวกเขาก็ต้องยกแกให้เหล่าจื่อเท่านั้น!”
เสี่ยวเถียนอยากกุมขมับ ความคิดเจ้านี่มันสมประกอบไหม?
“ซุนเสี่ยวอวี้ แกยังไม่ตื่นอีกหรือ? ถ้าไม่ก็กลับบ้านไปนอนซะ!”
เสี่ยวเถียนหมุนตัวหมายจะจากไป
แต่กรงเล็บของอีกฝ่ายตะบบเข้าที่ไหล่ของเธอเสียแล้ว