บทที่ 824 สองคนพบหน้ากัน
บทที่ 824 สองคนพบหน้ากัน
อีกด้านหนึ่ง กู้ซินเถาแต่งกายสวยสดงดงามทุกวัน นางเดินวนเวียนรอบ ๆ อยู่ไม่ไกลจากตระกูลเจียง และกู้ฉวนลู่ยังมอบหมายให้ใครบางสอบถามเกี่ยวกับสถานที่ที่เจียงหย่วนไป
ถ้าพบเจียงหย่วนก็ให้มารายงานเขาทันที
และแล้วกู้ซินเถาก็ได้พบกับเจียงหย่วน
เขาอยู่ที่หน้าประตูร้านจิ่นฝู
ตั้งแต่กลับมาที่เมืองหลิวเจีย เจียงหย่วนไม่เคยไปทานอาหารที่ร้านอื่นเลย หากเขาต้องการกินสิ่งใด เขาจะไปยังร้านจิ่นฝู และเขาจะจากไปทันทีหลังจากทานอาหารเสร็จ
ในที่สุด กู้ซินเถาก็ค้นพบว่าเจียงหย่วนอยู่ที่ไหน นางจึงรีบกลับไปจัดแจงตัวเองที่บ้าน ใช้ปิ่นปักผมที่หลิวเทียนฉือมอบให้ในครั้งนั้นปักผมอย่างสวยงาม และรีบตรงไปยังร้านจิ่นฝู
ในขณะนี้ เมื่อเดินขึ้นบันไดไปยังห้องรับรองบนชั้นสอง นางก็บังเอิญเจอกับเจียวหย่วนที่กำลังลงมาจากชั้นสองหลังจากทานอาหารเสร็จ
ทั้งสองบังเอิญพบเจอกันบริเวณบันได
คนนำทางเป็นลูกจ้างคนใหม่ และไม่รู้จักกู้ซินเถา
อย่างไรก็ตาม แม้แต่ลูกจ้างเก่าที่ทำงานในร้านจิ่นฝูมาเป็นเวลาหนึ่งปีหรือสองปีก็อาจไม่รู้จักนาง
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาแต่งกายดูดี ลูกจ้างในร้านก็คิดว่านางเป็นคุณหนูจากครอบครัวไหนสักครอบครัว แต่ไม่มีสาวรับใช้อยู่รอบตัว ดังนั้นเขาจึงเกิดความสงสัยเล็กน้อย
เมื่อเดินถึงขั้นพักบันได เมื่อเจียงหย่วนเห็นกู้ซินเถา ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง ลูกจ้างคนนั้นจึงมองด้วยความสงสัย และเห็นคุณหนูคนนี้จ้องไปที่เจียงหย่วนด้วยท่าทางที่เศร้าโศก หากแต่แฝงไปด้วยความหลงใหล
ลูกจ้างในร้านคนนั้นงุนงงเล็กน้อย ท่าทางของหญิงสาวดูตกอยู่ในภวังค์ความหลงใหล ทว่า…
ครั้นหันกลับไปมองนายน้อยเจียง เขามองไปที่กู้ซินเถาอย่างสงสัยราวกับว่าเขาไม่รู้จักคนที่อยู่ข้างหน้า ทั้งสองจ้องมองกันและกันอยู่นานโดยไม่พูดอะไร ทันใดนั้น ใบหน้าของหญิงตรงหน้าก็เผยความคับแค้นใจออกมา
ในท้ายที่สุด หญิงคนนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า “ท่านพี่หย่วน” เจียงหย่วนจึงกลับมารู้สึกตัว
ปรากฏว่าหญิงตรงหน้าเขาคือกู้ซินเถา
ในบรรดาหญิงสาวที่เขารู้สึกทั้งหมด บางคนเรียกเขาว่านายน้อยเจียง บางคนเรียกเขาว่าเจียงหย่วน หากแต่ไม่มีใครเรียกเขาว่า ท่านพี่หย่วน ยกเว้นกู้ซินเทาที่เล่นกับเขาทุกวันในเวลานั้น
เมื่อได้พบเจอกับกู้ซินเถาอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะบางทีนางโตขึ้นเล็กน้อย ร่างกายจึงสูงกว่าเดิมและรูปร่างของนางก็มีเสน่ห์มากกว่าเมื่อก่อน ถ้าเมื่อปีก่อนรูปลักษณ์ของนางเป็นเหมือนเด็กหญิง แต่ตอนนี้นางดูเหมือนหญิงสาวที่มากไปด้วยเสน่ห์
“ซินเถา” สีหน้าของเจียงหย่วนเปลี่ยนไปทันที เมื่อครู่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย แต่ตอนนี้กลายเป็นอ่อนโยนและน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความสนิทสนม เขาเรียกชื่อของกู้ซินเถาด้วยความรักใคร่
ตอนนี้ จู่ ๆ เจียงหย่วนก็เกิดความรู้สึกต้องการที่จะกอดนางไว้ในอ้อมแขน
ครั้นได้ยินเจียงหย่วนเอ่ยเรียกนางอย่างสนิทสนมเหมือนก่อน นางก็พลันรู้สึกว่ามีความรู้สึกบางอย่างผสมปนเนขึ้นในใจ ทันใดนั้น หยาดน้ำตาก็ไหลอาบแก้มทันที
ความงามก็งดงามราวบทเพลง แม้แต่การร้องไห้ยังทำให้ผู้พบเห็นเกิดความสะเทือนใจ
ตอนนี้กู้ซินเถายังเป็นเด็ก อีกไม่กี่ปีข้างหน้านางจะเป็นเช่นไร?
เจียงหย่วนมีความรู้สึกบางอย่างภายในใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่งดงามมาก่อน แต่ในเมืองหลิวเจียนี้ ไม่มีใครที่เหมือนกับกู้ซินเถาอีกแล้ว
ในเมืองหลวง แม้ว่าเขาจะมีเจตนาอันเลวร้าย หากแต่เขาไร้ซึ่งความกล้า
สตรีผู้เลอโฉมที่เดินอยู่ตามท้องถนนอาจจะเป็นคุณหนูของบางครอบครัว ใต้เท้าของฮ่องเต้ล้วนเต็มไปด้วยตระกลูมั่งคั่ง และเป็นคนที่เขาไม่สามารถยุ่งด้วยได้
ตอนนี้เขากลับมาที่เมืองหลิวเจียนานแล้ว อาการบาดเจ็บของเขาเกือบจะหายดีเป็นปกติ ลองขบคิดเกี่ยวกับมันดูสิ
เจียงหย่วนรู้สึกมีความสุข ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย เขาก้าวเท้าเข้าไปหากู้ซินเถา และจะยื่นมือออกไปเพื่อเช็ดน้ำตาจากหางตาของเด็กสาวตรงหน้า เขายื่นมือออกไป และแล้วราวกับรู้สึกถึงความไม่เหมาะสมจึงชักมือกลับมา และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ซินเถา ไม่เจอกันนาน เจ้าสบายดีหรือไม่?”
เขาเป็นบุคคลสำคัญของเมืองหลิวเจีย เขาจะประพฤติตัวไม่เหมาะสมในร้านอาหารนี้ได้อย่างไร
หากมีใครพบเห็นเข้าและนำเรื่องนี้ไปรายงานถึงหูท่านแม่ เขาคงจะถูกนางทุุบตีจนระบม
เจียงหย่วนทำได้เพียงดึงมือที่จะสัมผัสกับกู้ซินเถากลับมาเท่านั้น แต่ในใจกลับรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ผิวพรรณของกู้ซินขาวผ่องดั่งไข่ปอก ทั้งเนียนนุ่มและขาวผ่อง ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรหากใช้มือสัมผัสลูบไล้ใบหน้านั้น
ครั้งสุดท้ายที่พบกู้ซินเถาคือเมื่อครึ่งปีก่อน
ในเวลานั้น กู้ซินเถามาเล่นกับเขาทุกวัน และนางก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำที่เขาต้องการจะทำ แรกเริ่มเดิมที เขายังรู้สึกว่ากู้ซินเถาเป็นเด็กสาวขี้อายและมารยาทดี
แต่หลังจากนั้นไม่นาน แม้จะไม่ได้สัมผัสมือของกู้ซินเถา แต่มันก็ทำให้หัวใจของเจียงหย่วยหวั่นไหว
เขาไม่มีความตั้งใจที่จะแต่งงานกับกู้ซินเถา แต่เขาแค่เล่นกับกู้ซินเถาเพื่อฆ่าเวลา
แต่ถ้าจะแต่งให้นางเข้ามาเป็นอนุภรรยาก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้
หากแต่การเป็นอนุภรรยาไม่ใช่เรื่องภาคภูมิใจ ยิ่งเจียงหย่วนคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกเศร้ามากเท่านั้น
เขาใช้เวลาและความพยายามอย่างมากกับร่างกายของกู้ซินเถา แม้แต่จะจับมือ เขาก็ยังทำไม่ได้
ยิ่งคิดถึงมันมากเท่าไรก็ยิ่งโกรธเคืองมากเท่านั้น แม้ว่าจะได้เจอหน้ากู้ซินเถา แต่ในใจของเขาก็รู้สึกเบื่อหน่าย
นางมักจะโอ้อวดตัวเองว่าเป็นลูกสาวของครอบครัวร่ำรวย แต่ที่นี่นางอยู่ลำพังกับผู้ชายทุกวันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่านางมีแรงจูงใจซ่อนเร้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่แม่ของกู้ซินเถาถูกคุมขังอีกครั้ง ทันทีที่ฮูหยินเจียงพูดถึงเรื่องนี้ เจียงหย่วนก็ลืมที่สัญญากับกู้ซินเถาในทันที
เขารีบไปที่เมืองหลวง และใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนานกว่าครึ่งปี
ตลอดระยะเวลาหกเดือนที่ผ่านมา ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงทำให้เขาตกอยู่ในความหลงใหล เขาจะจำได้อย่างไรว่ามีกู้ซินเถาในเมืองหลิวเจียที่เขาไม่สามารถคว้ามาได้
จนกระทั่งมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น
เมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ เจียงหย่วนกลับมารู้สึกตัว และเห็นกู้ซินเถาพยักหน้าก่อนนางจะส่ายหน้า
นางไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
เจียงหย่วนกวาดสายตามองรอบ ๆ มีแขกจำนวนมากกำลังมองมาทางนี้
ยิ่งไปกว่านั้น คนที่พากู้ซินเถาขึ้นมาก็มองพวกเขาด้วยความสนอกสนใจอย่างมาก ราวกับว่าเขากำลังดูการแสดงอันยอดเยี่ยม
การใช้ชีวิตอยู่ในเมื่อหลวง แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความสนุก แต่มันก็อยู่ใต้เท้าของฮ่องเต้ หากคว้าชายหรือหญิงด้วยมือนี้อย่างไม่สนใจสิ่งใด คนผู้นั้นอาจเป็นนายน้อยหรือคุณหนูจากครอบครัวที่ร่ำรวย
แม้ว่าเจียงหย่วนจะนิสัยเสียตั้งแต่ยังเด็ก ในเมืองหลิวเจียเล็ก ๆ แห่งนี้ เขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่ในเมืองหลวงนั้น เขาแทบไม่มีชื่อเสียงอะไรเลย