บทที่ 897 ตอบแทนด้วยความชั่วยิ่งกว่า
บทที่ 897 ตอบแทนด้วยความชั่วยิ่งกว่า
เนื่องจากไม่มีใครสนใจ ซูอันจึงแอบเก็บมีดไว้ในดวงแก้วผู้รอบรู้ แม้ว่ามีดเหล่านี้จะชั่วร้าย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า พวกมันอาจมีประโยชน์ในภายหลัง
เขาสังเกตเห็นอักษร ‘เทพสังหาร’ ที่แกะสลักไว้บนมีด
มีดเทพสังหาร?
เขารีบส่ายหัว แม้ว่ามีดเหล่านี้จะดูอันตราย แต่มีดเทพสังหารในตำนานสามารถโค่นเทพและมารได้ มีดเหล่านี้คงไม่ใช่มีดในตำนานอย่างแน่นอน
มีดมีทั้งหมดสามเล่ม ด้วยเหตุผลแปลก ๆ บางอย่าง เขารู้สึกว่ามันไม่ครบชุดสมบูรณ์
เดี๋ยวก่อน…มีดเล่มหนึ่งยังติดอยู่ที่เป้าของซือคุน
เปลือกตาของซูอันกระตุกเมื่อเขาคิดว่ามีดเล่มนั้นปักคาอยู่ที่อะไร ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกว่าไม่ต้องการมันอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าทั้งชุดของอาวุธวิเศษนี้ เมื่อใช้งานร่วมกันจะแข็งแกร่งกว่าการแยกกันใช้ เช่นเดียวกับอุปกรณ์ในโลกก่อนหน้าของเขาจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อใช้ร่วมกันกับอุปกรณ์อื่นในชุดเดียวกัน
เนื่องจากองค์หญิงรัชทายาทยังคงยุ่งอยู่กับการตักเตือนข้าราชบริพารของวังตะวันออก เขาจึงตรงไปที่โรงแพทย์หลวง และใช้โอกาสนี้เพื่อทำความคุ้นเคยกับเส้นทางภายในพระราชวัง
ระหว่างทางเขาถูกซักถามโดยทหารราชองค์รักษ์หลายคน แต่ทุกครั้งที่เขาแสดงว่าเขาเป็นราชเลขาของรัชทายาทและกล่าวว่ากำลังไปเยี่ยมซือคุนที่ได้รับบาดเจ็บตามคำสั่งของรัชทายาทและองค์หญิงรัชทายาท
ไม่มีทหารคนใดสงสัย พวกเขาไม่เคยเห็นใครกล้าโกหกเรื่องคำสั่งขององค์รัชทายาท
แน่นอนว่าซูอันเป็นเป็นคนจากโลกอื่น ดังนั้นจึงไม่ได้เชื่อเรื่องไสยศาสตร์แบบเดียวกับผู้คนในโลกนี้
นอกจากนี้ เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่งที่องค์หญิงรัชทายาทจะส่งคนไปตรวจสอบอาการผู้บาดเจ็บ อาจไม่ใช่ตอนนี้ แต่องค์หญิงรัชทายาทจะส่งคนไปในภายหลังอย่างแน่นอน ดังนั้นการที่เขาทำสิ่งนี้ก่อนโดยอ้างพระนามของนางเพื่อให้ผู้คนยิ่งสรรเสริญในความมีเมตตาใส่ใจข้าราชบริพารของนาง มันน่าจะยิ่งทำให้นางรู้สึกพึงพอใจเขามากขึ้นในเวลาเดียวกัน
เขามาถึงโรงแพทย์หลวงซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน เห็นได้ชัดว่าทุกคนในนั้นยุ่งอยู่กับการดูแลซือคุนที่บาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถละเลยได้
ซูอันเดินไปรอบ ๆ และพบมีดเปื้อนเลือดที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว
จมูกของเขาย่นด้วยความขยะแขยงเมื่อคิดว่าเลือดมาจากส่วนไหนของซือคุน ชายหนุ่มจึงหยิบมีดหย่อนลงไปในหม้อยาเพื่อล้างมันด้วยน้ำร้อน จากนั้นจึงใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาด
คนรอบข้างที่สังเกตเห็นการกระทำของซูอันคิดว่ามันแปลก แต่เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นชุดเครื่องแบบของวังตะวันออกและไม่ได้พูดอะไร ในขณะนี้ความสนใจทั้งหมดของพวกเขาอยู่ที่ซือคุน
เสียงแพทย์หลวงดังก้องไปทั่วโรงแพทย์หลวง
“แผลสะอาดแล้วหรือยัง?
“หลังจากที่เชื่อมต่อมันอีกครั้งด้วยทักษะธาตุน้ำของข้า จงใช้ขี้ผึ้งประสานเนื้อหนังเชื่อมต่อมันให้เข้าที่ทันที! เร็วเข้า!”
“แล้วทำไมยาต้มยังไม่พร้อม? เราต้องการให้เขาดื่มทันทีที่เราทำตามขั้นตอน! จำไว้ว่าห้ามเติมน้ำมากเกินไป!”
…
ซูอันมีสีหน้าแปลก ๆ เขาไม่คิดว่าโลกนี้สามารถเชื่อมต่อเนื้อเยื่อได้! โลกแห่งการบ่มเพาะและโลกแห่งวิทยาศาสตร์สามารถบรรลุเป้าหมายเดียวกันด้วยวิธีการที่แตกต่างกัน
ขณะที่ถอนหายใจ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงพึมพำสาปแช่งของซือคุน
“ไปลงนรก…ซูอัน…ไอ้สารเลว…ข้าหวังว่าศพของเจ้าจะถูกหั่นเป็นล้านชิ้น…!!!”
“ไอ้เวรตะไลเอ๊ย…”
…
—
ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999…999…999…
—
ซือคุนนั้นพูดเสียงงึมงัม ดังนั้นซูอันจึงไม่ได้ยินอย่างชัดเจน แต่ซือคุนก็สาปแช่งซูอันแม้ในขณะที่หมดสติ มันง่ายที่จะจินตนาการว่าความเกลียดชังของเขารุนแรงเพียงใด
ดวงตาของซูอันหรี่ลง เจ้าเองที่อยากจะทำร้ายข้า และเป็นองค์หญิงรัชทายาทที่ทำร้ายเจ้า ทำไมเจ้าถึงมาเกลียดข้าแทนนางล่ะ?
สีหน้าของซูอันเย็นชา เดรัจฉานตัวนี้วางแผนประทุษร้ายเขาอยู่ตลอดเวลา ข้าจะตอบแทนความชั่วด้วยความชั่วยิ่งกว่าอย่างแน่นอน!
แม้ว่าเขาจะคิดว่าตัวเองเป็นคนดีอยู่เสมอ แต่เขาไม่ใช่พระยูไล ในเมื่อเจ้าต้องการจะฆ่าข้า ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฆ่าเจ้าก่อน!
เขามองไปรอบ ๆ มีแพทย์จำนวนมากรายล้อมซือคุน ทุกคนมีระดับการบ่มเพาะที่ทรงพลัง ยากเกินไปที่จะฆ่าซือคุนในตอนนี้
ในขณะที่ซูอันกำลังยืนคิดแผนการ แพทย์หลวงก็พูดขึ้นทันทีว่า “เร็วเข้า! ทำไมยายังไม่มาอีก”
ทันใดนั้น ผู้ช่วยหนุ่มก็รีบเดินออกไปที่กระท่อมหลังเล็ก ๆ ซึ่งส่งกลิ่นยารุนแรงออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นสถานที่เตรียมยา
ซูอันเกิดความคิดและเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ
มีคนจำนวนมากอยู่ในห้องเตรียมยา แต่ละคนจดจ่ออยู่ที่เตายาที่อยู่ข้างหน้า มีนางกำนัลหลายคน แต่ละคนมีงานพิเศษของตัวเอง
แน่นอน…สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือยาของซือคุน ผู้ช่วยแพทย์หลายคนยืนดูและกระซิบกระซาบกัน
ซูอันพูดไม่ออก ข้าควรทำอย่างไรกับสายตาที่จ้องมองหม้อยาพวกนี้?
“เร็วเข้า! ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”
“เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว” ผู้ช่วยที่กำลังเฝ้าดูเตาก็ตักยาออกมาใส่ชาม
ซูอันแอบใช้ธาตุไฟของเขาเพื่อทำให้ไฟในเตาแผดเผารุนแรงขึ้น
ผู้ช่วยมองเตาด้วยความตกใจ “เอ๊ะ? ทำไม จู่ ๆ ไฟจึงลุกโพลงขึ้นมา?”
ความรุนแรงของไฟมีความสำคัญอย่างยิ่งในการเตรียมยา อุณหภูมิที่ผิดพลาดเพียงนิดเดียวอาจนำไปสู่ผลการรักษาที่แตกต่างกันอย่างมาก และอาจถึงขั้นทำลายส่วนผสมอันล้ำค่าไปทั้งหมด
ท่ามกลางความวุ่นวายที่ตามมา ซูอันสะบัดนิ้วเบา ๆ ใส่ของเหลวหยดเล็ก ๆ ลงในชามยา
ผู้ช่วยที่ถือชามยากำลังแตกตื่นกับไฟในเตา ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นของเหลวหยดนี้
จากนั้นผู้ช่วยรีบนำยากลับไปที่ห้องรักษาโดยไม่ละสายตาจากความรับผิดชอบ
ซูอันนั่งอยู่ใกล้ ๆ เฝ้าดูทุกอย่างอย่างใกล้ชิด เสียงร้องเตือนดังขึ้นอย่างรวดเร็วทั่วทั้งห้อง
“เฮ้ย? ทำไมจู่ ๆ เลือดก็พุ่งออกมา?”
“เอายาห้ามเลือดมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”
“เราหยุดเลือดไหลไม่ได้! นายน้อยซือกำลังจะหยุดหายใจ!”
“นำยาคืนวิญญาณมาให้ข้า มาดูกันว่ามันจะช่วยเขาได้หรือไม่!”
“มันใช้ไม่ได้ เลือดออกมากเกินไป”
…
เกิดความเงียบไปทั่วห้องครู่หนึ่งก่อนที่จะมีคนเริ่มพูด
“ข้าได้ยินมาว่านายน้อยชื่อซือเป็นนายน้อยเจ้าสำราญ ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังมีความคิดที่ฟุ้งซ่านได้แม้จะอยู่ในสภาพนี้…”
“แพทย์ไม่สามารถช่วยชีวิตผู้ที่ต้องการตายได้ ไม่ใช่ว่าทักษะของเราไม่เพียงพอ แต่นายน้อยก็…เกินไป” เขาถอนหายใจ
“เป็นเรื่องปกติที่จะมีบางอย่างผิดพลาด อาการบาดเจ็บระดับนี้ ไม่สามารถตำหนิใครได้”