บทที่ 843 คนเราต้องรู้จักบุญคุณ
บทที่ 843 คนเราต้องรู้จักบุญคุณ
ดังคำกล่าวที่ว่า นกน้อยทำรังแต่พอตัว
หยวนกั๋วชิ่งเป็นคนพึ่งพาได้ ระยะเวลาที่ผ่านมาก็พยายามเปลี่ยนแปลงสภาพที่บ้านมาโดยตลอด แต่ฐานะทางบ้านเราก็ยังยากจนอยู่ดี ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้ชายหนุ่มขาดความมั่นใจหลังจากได้รับการเมินเฉย และถูกดูถูก
ทีแรกคิดว่าหลังเรียนจบและมีงานทำ คงจะสามารถเปลี่ยนแปลงฐานะสภาพครอบครัวเพื่อให้แม่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ใครจะรู้ล่ะว่าหลังจากได้รับใบประกาศก็ได้ข่าวว่าแม่ล้มป่วย
เขาต้องเลือกว่าจะกลับบ้านไปดูแลแม่หรือเลือกจะทำงาน แต่สุดท้ายหยวนกั๋วชิ่งก็เลือกที่จะกลับบ้าน ถึงงานจะสำคัญ แต่มารดาก็สำคัญกับเขามาก ถ้าเสียท่านไป ต่อให้มีงานทำมันก็ไร้ความหมายอยู่ดี
หลังจากตัดสินใจเพื่อให้แม่มีชีวิตอยู่ต่อ เขาก็ได้เสียงานที่มั่นคงไป แต่การตัดสินใจนั้นเขาไม่เคยเสียใจเลย
ถ้าไม่ได้ท่านบากบั่นทำงานหนักมาหลายปี ก็คงไม่มีเขาอย่างทุกวันนี้
คนเราต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ
เพื่อแม่แล้ว เขาไม่กลัวหรอกว่าตัวเองจะตายหรือตกงาน แต่เรื่องนี้มันส่งผลกระทบต่อจิตใจแม่นัก
หยวนกั๋วชิ่งได้ยินแกทอดถอนใจบ่อยครั้ง ทั้งยังพูดอีกว่าหากไม่ใช่เพราะโชคชะตาอันเลวร้ายของเธอ คงไม่ถ่วงแข้งขาลูกชายไว้แบบนี้หรอก
พ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก ตัวหยวนกั๋วชิ่งได้แม่คอยดูแล เมื่อก่อนมีแต่คนบอกว่าแม่หยวนมีดวงพิฆาตสามี เพราะงั้นตัวแกจึงคอยแต่จะคิดว่า เป็นเพราะความโชคร้ายของเธอที่มันคอยรั้งลูกเอาไว้
หยวนกั๋วชิ่งพยายามปลอบแม่ว่ามันไม่ได้เกี่ยวกัน แต่คนเป็นแม่ยังคงยืนกรานเช่นนั้น เขาก็เลยพยายามหางานด้วยเหตุผลนี้ เพราะกลัวว่าถ้าหางานไม่ได้แม่จะตรอมใจจนป่วยเสียก่อน
ตอนนั้นเองที่มีข่าวคราวว่าทางฐานวิจัยกำลังหาคนอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปหานายกเหลียงเพื่ออนาคตของตัวเอง และเสนอตัวเองไป
โชคดีที่ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น หลังจากท่านนายกรู้ว่าเขาจบจากมหาวิทยาลัยเกษตรกรรม ท่านไม่ได้รับแค่ไก่ของเขา แต่ยังพาไปหาอาจารย์เสิ่นถึงที่เลยด้วย
ตอนนี้ลูกชายมีงานทำแล้ว แม่หยวนมีชีวิตชีวาขึ้นมากว่าเดิมมาก
ในขณะที่รอพวกเขาเดินทางมา แม่หยวนไม่ลืมให้คำแนะนำกับลูกชาย
“กั๋วชิ่ง จากนี้ไปต้องขยันทำงานนะ”
โอกาสดี ๆ แบบนี้ถ้าไม่ตั้งใจให้ดี คงได้นึกเสียใจไปตลอดกาลแน่นอน
“ไม่ต้องห่วงนะแม่ ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ!”
อาจารย์เสิ่นกำลังจะกลับแล้ว งานที่ฐานวิจัยจะตกมาเป็นหน้าที่หยวนกั๋วชิ่ง อีกฝ่ายได้ขอให้เขาทำส่วนที่เหลือให้เสร็จด้วย ความจริงเขาก็ไม่มั่นใจในตัวเองหรอก แต่อาจารย์เชื่อว่าเขาทำได้
อาจารย์เองก็ดูแลดีมาก
ถึงจะไม่ได้เข้าร่วมโครงการวิจัยเต็มตัว แต่อาจารย์ไม่ได้ปิดบังเรื่องเอกสารก่อนหน้านี้ต่อกันเลย แถมยังอนุญาตให้เขาได้เปิดอ่านด้วย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาประทับใจมาก
หมายถึงข้อมูลหรือ?
ไม่ใช่หรอก ความไว้เนื้อเชื่อใจต่างหาก!
หยวนกั๋วชิ่งเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าการได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่นเป็นสิ่งวิเศษมากแค่ไหน
ขณะสองแม่ลูกสนทนาก็เห็นคนถีบจักรยานมาจากหน้าหมู่บ้าน
“แม่ครับ พวกอาจารย์เสิ่นมาแล้วล่ะ!”
หยวนกั๋วชิ่งเห็นได้เลยว่าคนที่ถีบจักรยานมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอาจารย์เสิ่นนั่นเอง
วันนี้พวกเขาเดินทางด้วยรถจักรยาน เป็นรถจักรยานของคนบ้านอัน ส่วนซานกงก็ถีบมาคันนึงโดยมีเสี่ยวเถียนซ้อนท้าย คันนี้เป็นของบ้านเลขาอัน
พอได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปบ้านหยวนกั๋วชิ่ง อันหรงเสวียจึงกุลีกุจอหาจักรยานมาให้ ถ้าไม่ได้จักรยานสองคันนี้ เราสามคนคงจะเดินกันมาไกลเลยละ
“อาจารย์เสิ่นมาแล้วหรือครับ?” หยวนกั๋วชิ่งยืนด้วยความเคารพที่ประตูบ้านก่อนจะเอ่ยทักทาย
เสิ่นจื่อเจินยิ้มอย่างเบิกบาน “กั๋วชิ่ง บ้านคุณหายากจริงๆ นะ โชคดีที่เรามาแต่เช้า สอบถามกันมาตลอดทาง เลยเพิ่งจะมาถึงนี่แหละ”
เราถามประมาณเจ็ดแปดคนเห็นจะได้ ก่อนจะได้พบบ้านเขาในที่สุด
“ดีนะครับ เมื่อวานไม่ได้มาที่นี่ ไม่งั้นตอนนี้อาจจะยังวนไปวนมาอยู่ก็ได้” ซานกงแย้มยิ้ม
ก็รู้อยู่ว่าถนนหนทางที่นี่หายากมาก แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้
หยวนกั๋วชิ่งได้ยินก็หน้าแดงแจ๋
“ผมน่าจะไปรับอาจารย์ตั้งแต่แรก” เขารู้สึกผิดนัก ทำไมไม่คิดให้ได้ก่อนหน้านี้นะ
“มารับอะไรกันล่ะ พวกเรามาถึงแล้วเนี่ย อาจจะมีหลงทางบ้างแต่ได้เจอทิวทัศน์ใหม่ ๆ ก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกนะ”
เสิ่นจื่อเจินไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น ทุกวันนี้ยังมีชีวิตอยู่ก็นับว่าพึงพอใจแล้ว
หยวนกั๋วชิ่งหมายจะพูดต่อ แต่อีกฝ่ายหยุดเอาไว้
เด็กคนนี้ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวคือระมัดระวังเกินไป คงจะดีถ้าเขาลดนิสัยนี้ลงบ้าง แต่เพราะมันมากไปก็เลยคอยแต่จะพะวงหน้าพะวงหลัง
แม่หยวนยืนอยู่ข้าง ๆ ลูกชาย นึกห่วงว่าจะโดนรังเกียจ แต่ไม่คิดเลยว่าอาจารย์เสิ่นจะเข้าถึงได้ง่ายขนาดนี้ ตอนนี้เธอจึงสบายใจขึ้นมาก
“อาจารย์เสิ่นเข้าไปนั่งข้างในก่อนเถอะจ้ะ” ถึงจะมีห่วง ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยังพยายามเชิญชวนด้วยท่าทีนิ่งสงบ
“กั๋วชิ่ง คนนี้คือแม่เธอหรือ?”
“ใช่ครับ!”
“สวัสดีครับพี่สะใภ้ กั๋วชิ่งเป็นเด็กที่เก่งมากเลย โดดเด่นมาก ๆ คุณสอนเขาดีจริง ๆ ครับ!” เสิ่นจื่อเจินเอ่ยอย่างสุภาพ
ได้ฟังบุคคลสำคัญเช่นนี้เอ่ยยกย่องลูกชาย แม่หยวนรู้สึกภาคภูมิใจ และมีความมั่นใจในการสนทนาด้วยมากขึ้น
“อาจารย์เสิ่นชมกันเกินไปแล้วค่ะ เด็กคนนี้รบกวนคุณไว้เยอะเลย”
สองผู้ใหญ่ทักทายกันสองสามประโยค ก่อนจะนั่งใต้ต้นหอมหมื่นลี้ที่ส่งกลิ่นหอมหวานในลานบ้าน
ซานกงเอาของขวัญที่นำมาด้วยส่งให้หยวนกั๋วชิ่ง
“กั๋วชิ่ง เราเพิ่งมาบ้านนายเป็นครั้งแรกไม่รู้จะเอาของขวัญอะไรมามอบให้ดี ก็เลยไม่ได้ซื้อแบบเจาะจงมาน่ะ อย่ารังเกียจกันเลยนะ”
เขาถือถุงตาข่ายไว้ในมือ ข้างในมีกระป๋องผงมอลต์ ขนมสองห่อ และน้ำตาลทรายแดงอีกห่อนึง เป็นของที่เราซื้อจากสหกรณ์ร้านค้า และในยุคนี้ถือได้ว่าเป็นของขวัญแสดงน้ำใจ เวลาเราไปเยี่ยมญาติช่วงปีใหม่ หลาย ๆ คนก็เอาซาลาเปารูปดอกไม้ที่ทำเองมาให้
หยวนกั๋วชิ่งรีบปฏิเสธ
เขาแค่ชวนอาจารย์มากินข้าว แต่ทำไมอีกฝ่ายเอาของมาฝากเยอะขนาดนี้เนี่ย?
“นายเก็บไว้เองเถอะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก”
“รับไว้เถอะน่า จะได้บำรุงร่างกายคุณป้า ถ้าไม่รับไว้พวกฉันคงกินข้าวอย่างสบายใจไม่ได้หรอกนะ”
ซานกงยิ้มก่อนจะยื่นของฝากไว้ในมือหยวนกั๋วชิ่ง