เมื่อมองดูที่ท่าทางแบบนี้ของเธอ พงศกรไม่ได้มีความสุขแต่อย่างใด รู้สึกแค่โกรธเท่านั้น
ถ้าเป็นเขาในเมื่อก่อน การที่เธอยอมใช้เงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน แน่นอนว่าเขาจะต้องมีความสุขมาก
แต่ตอนนี้ เขากลับไม่รู้สึกถึงความสุขใดๆ
เพราะความไม่เชื่อใจของเธอ
เธอเชื่อมั่น ว่าเขาจะฟ้องพ่อเธออย่างแน่วแน่ขนาดนั้นเลยเหรอ？
“เหรอ” พงศกรกัดฟันกราม น้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าโกรธหรือมีความสุข “ถ้าฉันเอ่ยปาก ว่าให้เธอเอาเด็กออก เธอก็ยอมอย่างงั้นเหรอ？”
เมื่อได้ยินข้อเสนอที่เขาพูดออกมา หัวใจของปาจรีย์จมลง แต่ใบหน้า กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนัก
พงศกรที่มองหน้าเธออยู่ตลอด ไม่เห็นอาการตกใจบนใบหน้า หรือมองเห็นความไม่ยินยอม กลับกันเห็นเพียงแค่ความสงบเท่านั้น ความรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีในใจอย่างอธิบายไม่ได้
นี่เธอ หมายความว่ายังไง？
ทำไมเมื่อได้ยินที่เขาพูดข้อเสนอนี้ขึ้นมา ถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยล่ะ？
สิ่งที่พงศกรไม่รู้คือ ปาจรีย์ไม่ได้ไม่มีการตอบสนอง แต่การตอบสนองของเธอเมื่อสองวันก่อนนั้น ได้ผ่านมาแล้ว
ตั้งแต่ตอนที่ที่นึกได้ว่าเขาจะไม่ปล่อยพ่อของเธอไป เธอก็คิดว่า เขาคงจะเสนอให้เธอเอาเด็กออก เพื่อมาแลกกับพ่อตัวเอง
ดังนั้นตอนนี้เมื่อเธอได้ยินข้อเสนอนี้ของเขา เธอจึงไม่ได้ตอบสนองกลับอะไรมาก กลับกันในที่สุดเดจาวูก็มาถึง
เพราะว่า เธอได้เตรียมใจกับทุกอย่างไว้หมดแล้ว
หัวเราะอย่างขมขื่น เมื่อปาจรีย์กำลังที่จะเอ่ยปากตอบ ทันใดนั้นคุณพ่อประสิทธิ์ก็กำกำปั้นแน่น แล้วทุบลงที่ราวจับบนเตียงของพงศกร
เสียงดังสนั่น ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ตกใจ
ปาจรีย์มองราวจับที่สั่นอย่างแรง แล้วมองไปที่หยดเลือดบนมือของคุณพ่อประสิทธิ์ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “พ่อคะ เลือดออก！”
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เพราะคำพูดของพงศกรจะทำให้พ่อ โกรธจัดแบบนี้ โกรธจนทุบตีของแข็ง ทุบจนทำให้ผิวหนังแตกออก
สักพัก ปาจรีย์ก็ร้อนใจอย่างมาก น้ำตาไหลอยู่ในเบ้าตาของเธอไม่หยุด
เธอรับดึงกระดาษทิชชูออกมาจากหัวเตียงของพงศกรหลายแผ่น แล้วดึงมือของพ่อมา ใช้กระดาษกดทับตรงรอยแตก
แต่ทว่ากลับช่วยอะไรไม่ได้มาก มือของคุณพ่อประสิทธิ์แตกรุนแรงเกินไป ไม่ว่าปาจรีย์จะกดยังไง อยากจะห้ามเลือดให้หยุดไหลยังไง แต่กระดาษทิชชูจำนวนมากนั้นก็หยุดไม่อยู่ มันกลายเป็นสีแดงในไม่ช้า
ปาจรีย์กังวลจนร้องไห้ออกมา “พ่อคะ ฉันจะเรียกหมอมาทายาให้พ่อนะคะ พ่อรอก่อนนะ”
เธอทิ้งก้อนกระดาษในมือ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไปตามหมอ
เนื่องจากรีบเกินไป เธอจึงลืม ว่ามีปุ่มฉุกเฉินอยู่ในห้องผู้ป่วย เพียงแค่กด ก็จะมีหมอเข้ามา
แต่คุณพ่อประสิทธิ์คิดว่า มือตัวเอง แตกเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรเลย เมื่ออ้าปาก กำลังจะพูด เรียกให้ปาจรีย์กลับมา พงศกรที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย อยู่ๆ ก็เอ่ยปากขึ้น “ปกติแล้วห้องผู้ป่วย จะมีกล่องพยาบาลอยู่ แผลเล็กแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเรียกหมอ จัดการทายาเองก็พอ”
เมื่อได้ยินคำว่ากล่องพยาบาลสามคำนี้ ปาจรีย์ที่รีบออกจากประตูก็หยุดฝีเท้าทันที แล้วหันกลับมา มองเขาด้วยสายตากระตือรือร้น “มีกล่องพยาบาลจริงเหรอ？”
“ปกติก็จะอยู่บนชั้นหัวเตียง หาเองแล้วกัน” พงศกรเปิดริมฝีปากบาง แล้วพูดเบาๆ
คุณพ่อประสิทธิ์มองเขาด้วยสายเกลียดอย่างดุเดือด “ไอ้หนุ่ม หลอกลูกฉันให้มันน้อยลงหน่อย นายคิดว่าเราจะเชื่อนายเหรอ？เมื่อกี้นี้ถ้าฉันนึกไม่ทันว่านายเป็นคนเจ็บอยู่ สิ่งที่นายเสนอกับปาจรีย์ ข้อเสนอที่ให้เธอเอาเด็กคนนี้ออก ฉันจะเล่นให้นายตายคามือเลย พงศกร นายยังเป็นคนอยู่ไหม？”
ดวงตาสองข้างของคุณพ่อประสิทธิ์แดงก่ำ “ฉันรู้ว่านายไม่ได้รักปาจรีย์ ไม่ชอบปาจรีย์ ฉันก็ไม่เคยเรียกร้องให้นายรับรักปาจรีย์ แล้วยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่เคยเรียกร้องให้นายรับเด็กในท้องคนนี้ด้วย พวกเราเคยบอกไว้แล้ว เธอสามารถคิดว่าเด็กในท้องคนนี้ไม่ใช่ของนายก็ได้ เราไม่ต้องการมาจ่ายค่าเลี้ยงดูอะไรเลย นายคิดว่าเด็กในท้องปาจรีย์ไม่มีตัวตนอยู่ก็ได้ เด็กในท้องของปาจรีย์ จะไม่สร้างผลกระทบอะไรกับนาย แล้วทำไมจุดๆนี้ นายถึงรับไม่ได้？จิตใจของนายมันโหดร้ายแบบนี้จริงๆ เหรอ？”
พงศกรหลับตาลง ไม่พูดอะไร
โหดร้าย？
ถ้าหากจิตใจเขาโหดร้ายจริงๆ จากความโกรธเกลียดที่เขามีต่อตระกูลสวนจันทร์ที่ผ่านมา พวกเขาคงไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้
แม้แต่เด็กในท้องของปาจรีย์คนนี้ ก็คงไม่เหลือไปนานแล้ว
เมื่อก่อนตอนที่อยู่จังหวัดจันทร์ เขาลากปาจรีย์ไปทำแท้ง แต่สุดท้ายการทำแท้งเด็กคนนี้ก็ไม่ประสบความสำเร็จ แล้วเขาก็ไม่ทำต่อเหมือนกัน
ดังนั้นถ้าหากว่าเขาโหดร้ายจริง ไม่ว่าปาจรีย์จะเป็นยังไง เด็กคนนั้น ก็ปกป้องไว้ไม่อยู่อยู่แล้ว
ดังนั้น ที่ปาจรีย์บอกว่าเขาจะไปแจ้งตำรวจให้มาจับพ่อของเธอ เรื่องนี้ เขาก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน ถึงเรื่องให้เธอเอาเด็กออก ไปแลกกับพ่อเธอ เขาไม่มีความคิดนี้ตั้งแต่แรก
ต่อให้เมื่อกี้นี้จะเพิ่งพูดไปแล้ว แต่นี่ก็ไม่ใช่ความคิดที่แท้จริงเสมอไป
เขาแค่โกรธมาก ที่เพราะเธอต้องการช่วยพ่อของเธอ เลยยอมทำทุกอย่างแค่นั้น ดังนั้นจึงเสนอข้อเรียกร้องนี้ออกไป แทนที่จะบอกว่าตั้งใจ สู้พูดว่าใช่ยังดีกว่า เขาตั้งใจพูดแบบนี้ เพื่อระบายความโกรธในใจแค่นั้น
คุณพ่อประสิทธิ์เดิมทีที่โกรธจัด เมื่อมองเห็นพงศกรที่ก้มหน้าอยู่เล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ท่าทางที่ไม่พูดอะไร เหมือนกับว่าเขาได้ต่อยลงบนผ้าฝ้าย ความโกรธที่เดิมที่มีอยู่ ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่ประปลกกระเปลี้ยลง
ราวกับกระสุนที่เตรียมจะระเบิด ทันใดนั้นก็ถูกราดด้วยน้ำเย็น จนระเบิดไม่ได้แบบนั้น
สิ่งนี้มันทำให้ลมหายใจติดอยู่ในอกของคุณพ่อประสิทธิ์ จะระบายออกก็ไม่ใช่ ไม่ระบายออกก็ไม่ใช่ ความจริงแล้วมันอึดอัด
ตอนนี้ จากที่ฟังสิ่งที่พงศกรบอก ปาจรีย์ที่กำลังหากล่องพยาบาล ก็อยู่ที่ลิ้นชักหัวเตียงจริงๆ กล่องพยาบาลเล็กๆ หาเจอแล้ว
เธอมองที่กล่องยานั่น แล้วเงยหน้าด้วยความดีใจ มองไปที่ชายบนเตียง “คุณพูดถูก มีจริงๆ ”
เมื่อมองไปที่รอยยิ้มสดใสของปาจรีย์ รวมถึงดวงตาที่เปล่งประกาย พงศกรดูตะลึง ทันใดนั้นก็ตกอยู่ในภวังค์อยู่ครู่หนึ่ง
เวลาที่เธอ……ยิ้ม สวยขนาดนี้เลยเหรอ？
ตอนนี้ ทันใดนั้นพงศกรก็ตระหนักได้ ว่าเขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของปาจรีย์แบบนี้มานานมากแล้ว
แม้เมื่อก่อนจะเคยเห็นเธอยิ้มให้เขา แต่ในรอยยิ้มนั้น มันผสมกันหลากหลายอารมณ์มากเกินไป ความขมขื่น ความคาดหวัง ความหวังที่อยากเอื้อมให้ถึง ความสิ้นหวัง ความรู้สึกถูกทอดทิ้ง ฯลฯ
ไม่เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ ที่มีแต่ความสุขบริสุทธิ์
เพราะจำเขาไม่ได้แล้ว ไม่รักเขาแล้ว เธอถึงสามารถปล่อยวางความรู้สึกในอดีตได้ สามารถยิ้มให้เขาได้อย่างสะอาดบริสุทธิ์เลยเหรอ？
แต่ทว่าความบริสุทธิ์นี้ กลับไม่ใช่สิ่งที่ขาต้องการ
เขาจ้องมาปาจรีย์ ราวกับต้องการหาอะไรบางอย่างบนหน้าเธอ หาความรู้สึกของที่ผ่านมา
แต่หลังจากที่มองอยู่นาน เขาก็หาสิ่งที่เขาต้องจะหาไม่เจอ สักพัก หัวใจของพงศกรก็หดตัวลง สีหน้าก็ค่อยเปลี่ยนไปเป็นดูไม่ได้
เธอช่างโหดร้ายจริงๆ สะกดจิตตัวเอง จนลืมเขาจนเกลี้ยงแบบนี้
ลืม แม้ความรู้สึกอันน้อยนิดที่มีต่อเขา ก็ไม่เหลือ
สายตาของพงศกร มองอยู่ที่ปาจรีย์อยู่ตลอด
ปาจรีย์ถูกเขามองจนรู้สึกไม่เป็นอิสระ จนหดคอลง แล้วถามอย่างสั่นๆ “คือ……คุณมองฉันแบบนี้ ฉัน……หน้าฉันมีอะไรหรือเปล่า？”
เมื่อได้ยินที่ลูกสาวพูด คุณพ่อประสิทธิ์ก็ก้าวขึ้น แล้วเอาเธอไปบังไว้ข้างหลัง รอพงศกร “นายมองลูกสาวฉันทำไม？ระวังฉันจะควักลูกตานายออกมา！”
พงศกรเงยหน้ามอง หลังสายที่สบตาคุณพ่อประสิทธิ์ด้วยสายตานิ่งสงบ ก็หันไปอย่างนิ่งๆ มองไปอีกฝั่ง
เครื่องร้อนแบบนี้ มันทำให้คุณพ่อประสิทธิ์รู้สึกว่าตัวเองต่อยเข้ากลางอากาศอีกครั้ง โกรธสุดๆ “นาย……”
ไอ้เด็กนี่ เป็นศัตรูตัวฉกาจของตระกูลสวนจันทร์ของพวกเขา ภัยพิบัติของตระกูลสวนจันทร์
การที่ครอบครัวเขา ได้เจอเขา ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้จริงๆ