บทที่ 874 เรียนรู้งานฝีมือ
บทที่ 874 เรียนรู้งานฝีมือ
สามสาวเห็นดอกไม้ดอกงามที่เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างแล้วพากันตกใจ
“เสี่ยวเถียน ดอกไม้ที่เธอทำสวยกว่าที่พวกเราซื้อมาอีก”
ที่ซื้อมามันก็ดูดีอยู่หรอก แต่คุณภาพมันไม่เหมือนกันน่ะ พวกเธอใช้ผ้าไหมทำ แม้ด้ายที่ซื้อมาในวันนี้มีคุณภาพธรรมดาที่สุด แต่การใช้วัสดุก็ตัดสินความล้ำค่าได้แล้ว ถึงอย่างนั้นเสี่ยวเถียนก็จะไม่พูดออกไปหรอก
“แต่ถ้าทำแบบนี้มันจะติดผมไม่ได้น่ะสิ!” หลี่เจี้ยนหงถือดอกไม้ของเสี่ยวเถียน ก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล
“เราก็แค่เอายางมัดผมมาเย็บเข้าด้วยกัน แค่นี้ก็จะเป็นเครื่องประดับผมแล้ว” เสี่ยวเถียนว่าแล้วแสดงให้ดู
หลังจากที่เพื่อน ๆ มองดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้ยากอะไร เรามาจากชนบทงานพวกนี้ง่ายมาก
“งั้นเราซื้อของมาลองทำเพิ่มดีไหม?” หลี่เจี้ยนหงกระตือรือร้นมาก
ซื้อมาไม่ต้องเยอะแล้วก็ลองทำดู ถ้าทำขายได้นี่อาจจะเป็นช่องทางสร้างรายได้ก็ได้นะ ต่อให้ขายไม่ได้ แต่เงินทุนที่ใช้ก็ไม่ได้เยอะอะไร ไม่ได้ถือว่าพวกเราขาดทุนมากมาย
เสี่ยวเถียนแนะนำ “เดี๋ยวฉันไปหาป้าเถาฮวาดีกว่า ที่โรงงานต้องมีเศษผ้าแน่ ๆ ราคาถูกกว่าซื้อผ้าม้วนใหญ่มาเลยน่ะ”
“งั้นพวกเราต้องซื้อตัวหนีบ ยางมัดผมแล้วก็อื่น ๆ มาเพิ่มสินะถึงจะลงมือทำได้” ฉีเสี่ยวฟางเอ่ยอย่างมีความสุข
ส่วนเฉียนเสี่ยวเป่ยนึกลังเล จากนั้นก็เอ่ยเสียงอ่อย
“แต่มันใกล้จะเดือน 1 แล้วนะ ตามกฎคือเราทำงานเย็บปักถักร้อยไม่ได้นี่นา”
เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังขัดแข้งขัดขาเพื่อน
ทุกคนกำลังคิดเรื่องหาเงินแท้ ๆ แต่ดันมาพูดจาแบบนี้เสียอย่างนั้น แต่คนเฒ่าคนแก่ที่บ้านบอกแบบนี้นี่นา
“ยังจะกลัวอะไรอีกล่ะ เราเองก็มาฉลองปีใหม่ที่บ้านคนอื่นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ!” หลี่เจี้ยนหงว่ากันตรง ๆ
พอได้ยินแบบนั้นก็เหมือนจะเข้าใจทันที มันบังเอิญตรงที่อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร ก็เลยนั่งทำงานเย็บปักถักร้อยแทนน่ะ แต่ใช่ว่าเห็นครอบครัวตระกูลซูได้รวมตัวกันแล้วจะไม่รู้สึกอะไรนะ
ทุกคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่พวกเธอไม่สามารถทำได้
เพราะงั้นก็เลยอยากใช้เจ็ดวันนี้ไปกับการทำงานทีละเล็กทีละน้อย พอครบวันก็ได้จำนวนเยอะแล้วละ
“กินข้าวก่อนแล้วกัน ค่อยไปซื้อของเพิ่มทีหลัง” เสี่ยวเถียนเองก็เริ่มสนใจกับงานนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว
“ถ้าทำเครื่องประดับผมออกมาสวย เอามาวางขายที่ร้านฉันได้นะ”
สาว ๆ ตื่นเต้นยิ่งกว่าเก่าเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“จริงเหรอ”
เรารู้ว่าของที่ขายในร้านเสี่ยวเถียนมีราคาแพงขนาดไหน แล้วถ้าเอาสินค้าที่ตัวเองทำไปวางขายได้เราจะทำเงินได้มหาศาลเลยนะ
เสี่ยวเถียนยิ้ม “ขอแค่ทำออกมาดีก็วางขายได้อยู่แล้ว จริง ๆ ไม่ใช่แค่เสี่ยวฟางที่เก่งนะ พวกเธอสองคนก็เก่งเหมือนกัน ฉันเชื่อในฝีมือนะ”
สาว ๆ ที่เคยเหนื่อยล้าพอจะมีแรงทำนู่นทำนี่ได้บ้างแล้วหลังจากพัก
พวกเรากินข้าวเสร็จก็ออกไปซื้อของอีกรอบ
จากนั้นก็ตรงกลับบ้านตระกูลตู้เลย เพราะยังไงก็ต้องนั่งทำเครื่องประดับที่นั่นอยู่แล้ว
ข้าวของใส่เต็มถุงใบใหญ่หลายใบ มันเยอะกว่าที่คาดไว้มากโข ช่วยไม่ได้ ป้าเถาฮวามีพวกผ้าที่เหมาะแก่การเอามาทำกิ๊บติดผมกับผ้าคาดผมเยอะมาก ด้วยความที่เลือกไม่ถูกก็เลยเอาถุงใหญ่มาเสียเลย ยิ่งผ้าเยอะอุปกรณ์อื่น ๆ ก็เยอะตาม
“วัสดุเยอะขนาดนี้ แล้วจะทำเสร็จเมื่อไรเหรอ?” เสี่ยวเถียนรู้สึกว่ามันเป็นงานที่หนักหนาเหลือเกิน
ทำไงได้ เธอมีความอดทนในการอ่านหนังสือนะ แต่กับเรื่องนี้เธอรอไม่ไหวจริง ๆ
ใบหน้าหลี่เจี้ยนหงประดับด้วยรอยยิ้ม “ของพวกนี้เราจัดการไม่นานหรอก แล้วก็เอาไปขายตอนเปิดเทอม มันจะต้องทำเงินได้เยอะแน่ ๆ เลย”
ถึงจะไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์มา แต่เธอสามารถคำนวณได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้เราขายสินค้าในราคาที่สูง และใช้ราคาเดียวกันทุกคนก็ตาม อย่างน้อยก็ได้คนละ 20-30 หยวนเลยนะ
“การหาเงินเป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่ร่างกายสำคัญไม่ต่างกันนะ อย่าให้เหนื่อยกับการหาเงินเกินไปล่ะ”
เสี่ยวเถียนเอ่ยเตือน เพราะกลัวว่าเพื่อนจะเอาแต่ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการทำเครื่องประดับขาย
ตอนนี้ยังเด็กไง ร่างกายจึงยังทนได้
“ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่โง่แบบนั้นหรอก”
ตอนนี้พวกเรายังเป็นนักเรียน หน้าที่หลักคือเรียนหนังสือไม่ใช่ทำงานหาเงิน
หาเงินมันเป็นหน้าที่เสริม ไม่ควรทุ่มเทเวลาไปเยอะขนาดนั้น
เด็กสาวพยักหน้า “ดีแล้ว เราลองทำแบบอื่น ๆ เพิ่มหน่อยก็แล้วกัน จะได้มีให้เลือกหลายแบบ”
เพื่อน ๆ พยักหน้าหงึกหงัก
“เสี่ยวเถียน พวกเรายังไม่รู้วิธีทำแบบอื่น ๆ เท่าไร ช่วยสอนเพิ่มได้ไหม?” เฉียนเสี่ยวเป่ยไม่ค่อยมั่นใจ
“ไว้กินข้าวเสร็จค่อยมาทำนะ”
“แต่ว่า…” หลี่เจี้ยนหงอยากทำตอนนี้เลย
“การลับคมมีดไม่ได้ทำให้การงานล่าช้าหรอกนะ! ไปเร็ว!” เสี่ยวเถียนชวนเพื่อน ๆ ไปที่บ้าน
เธอมีเทคนิคอื่น ๆ ที่จะสอนจริง ๆ นะ ในเมื่อเลือกที่จะสอนคนตกปลา ก็ไม่มีความตั้งใจจะปิดบังอยู่แล้ว
สาว ๆ กลับมาถึงบ้านซูอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่ระยะทางไม่ไกล เดินไม่กี่นาทีก็ถึง
หลังจากเข้าบ้านไปก็ไม่ได้รออยู่เฉย ๆ แต่ออกตัวช่วยเตรียมอาหารเย็น
ข้าวเย็นวันนี้เป็นบะหมี่ถั่วที่พบเห็นได้ทั่วไปในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ รสชาติดีมาก ทุกคนในบ้านชอบกันทั้งนั้น
พอพวกคุณย่าซูกลับมาถึงก็ดีใจมากที่เห็นเมนูนี้
เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จ ก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเสี่ยวเถียนกำลังจะทำเครื่องประดับติดผม แกถึงกับบอกเลยว่าอยากทำด้วยเพราะเบื่อที่จะนั่งเฉย ๆ ในช่วงปีใหม่
เสี่ยวเถียนรีบบอก “ย่ากลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อุตส่าห์มีเวลาทั้งทีเชียวนะ”
คุณย่าซูยิ้มอย่างร่าเริง “ไม่ทำแล้วกัน ตาย่าไม่ค่อยดีแล้ว คงทำสวยสู้ปีที่แล้วไม่ได้หรอก”
“ไม่จริงเลยค่ะ คุณย่าซูยังสาวอยู่เลยนะคะ!” หลี่เจี้ยนหงเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม
ทุกคนครื้นเครงเป็นอย่างมาก
เสี่ยวเถียนสอนวิธีการทำเครื่องประดับให้กับเพื่อน พวกคุณย่าซูก็เฝ้ามอง บางครั้งก็เสนอความเห็นบ้าง
ได้อวี่รุ่ยหยวนผู้เรียนศิลปะและมีสุนทรียศาสตร์มากกว่าคนอื่น ๆ เสนอความคิด ย่อมมีประโยชน์กว่ามาก
ไม่ในช้าเพื่อน ๆ ก็เชี่ยวชาญเทคนิคต่าง ๆ ก่อนจะกลับบ้านไปพร้อมผู้อาวุโสบ้านตู้ ก่อนไปหญิงชรายังบอกว่า พรุ่งนี้จะแวะมาแต่เช้าเพื่อช่วยเตรียมของ
สามสาวได้ฟังพลันรู้สึกไม่ดี
พรุ่งนี้ต้องเตรียมอาหารปีใหม่ งั้นคืนนี้ควรจะเตรียมแป้งเอาไว้เลย
ทำไมพวกเธอถึงไม่เป็นฝ่ายเสนอตัวช่วยล่ะ
“คุณปู่ คุณย่า เดี๋ยวพวกหนูอยู่ต่ออีกหน่อยดีกว่าค่ะ จะได้ช่วยนวดแป้งน่ะ” ฉีเสี่ยวฟางว่า