บทที่ 1052 แผนการร้าย
บทที่ 1052 แผนการร้าย
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าส่งสัญญาณว่ารับรู้ จากนั้นก็หยิบผ้าคลุมที่กู้ซินเถาทิ้งไว้ขึ้นมาคลุมเพื่อปกปิดใบหน้า และหลีกไปด้านข้าง
ฮูหยินเจียงรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วทั้งร่าง นางรู้สึกว่าวันนี้อากาศร้อนอบอ้าวเสียเหลือเกิน ราวกับมีไฟแผดเผาอยู่ทั่วร่างกาย
ฮูหยินเจียงสะพัดผ้า พยายามให้เกิดอากาศบรรเทาความร้อนนี้ หากแต่การกระทำนั้นไม่ได้ช่วยอะไร ร่างกายยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ฮูหยินเจียงก้าวเข้าไปในห้อง และเอ่ยถามเสียงผะแผ่ว “คนหายไปไหนหมด”
ท่าทางราวกับกำลังตามหาใครสักคน
ครั้นได้ยินเสียงบางอย่าง สีหน้าพลันเกิดความสุข ใบหน้าแดงก่ำราวกับคนดื่มเหล้า “ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนั้นจะทำได้จริง ๆ”
ใบหน้าของฮูหยินเจียงเต็มไปด้วยความพึงพอใจ และกวาดสายตามองหาต้นตอของเสียง
จนกระทั่งเห็นหญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย แม้แต่ตู้โตวก็ไม่เหลือ ไม่รู้ว่ามือนี้ยื่นออกไปทางไหน ร่างกายบิดงอราวกับกุ้งต้ม น้ำเสียงที่ส่งออกมาดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนัก
เนื่องจากอีกฝ่ายนอนตะแคง ทำให้ฮูหยินเจียงเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน อีกทั้งตอนนี้สติของนางนั้นไม่ครบถ้วน ทำให้มองเห็นไม่ชัดว่าคนที่นอนอยู่ที่พื้นคือใคร
ใบหน้าของฮูหยินเจียงเอ่อล้นด้วยความสุข นางรู้สึกว่าความร้อนบนร่างกายเริ่มทำให้ทนไม่ไหว นางเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ริมปากส่งเสียงคร่ำครวญออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานเบิกกว้าง นางมองฮูหยินเจียงที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้ นางทรุดกายลงบนพื้น ร่างกายนั้นคดงอเป็นกุ้งและชักกระตุกอย่างไม่อาจห้ามการเคลื่อนไหวของมือได้ พลางส่งเสียงครวญครางออกมา
ชมชอบในความเจ็บปวด และอุดมไปด้วยความสุข
มันคือยาอะไรกันแน่ เพียงแค่ปริมาณถ้วยเดียว หรือทั้งหมดที่ผสมอยู่ในกานี้ ฮูหยินเจียงเพียงดื่มเข้าไปถ้วยเดียวเท่านั้นเอง แต่กลับมีอาการคล้ายกับกู้ซินเถา
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกหวาดกลัว หากตอนนั้นตนเองไม่เกิดความเฉลียวใจ นางคงดื่มชาถ้วยนั้นเข้าไปแล้ว
“พวกนางดื่มชิงซ่านเข้าไป เดิมทียานี้ควรใช้สำหรับเรื่องลับ ๆ ในห้องส่วนตัว ข้าคิดว่าพวกนางคงใช้ยาในปริมาณที่มากเกินไป ผลลัพธ์จึงกลายเป็นเช่นนี้”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ยานี้มีฤทธิ์ปลุกกำหนัด บางครอบครัวโดยเฉพาะครอบครัวที่มีอนุภรรยา เพื่อรักษาความโปรดปรานจึงมักใช้ยาชนิดนี้ ทุกครั้งต้องซื้อในปริมาณน้อยนิดเท่านั้น มิเช่นนั้นจะมีผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง
อาจเป็นเพราะในกาน้ำชามีปริมาณยาที่มากเกินไป หลังจากที่กู้ซินเถาและฮูหยินเจียงดื่มเข้าไปแล้ว พวกนางจึงมีอาการเช่นนี้
กู้เสี่ยวหวานเข้าใจมันอย่างกระจางแจ้ง หากนางดื่มชาที่ผสมยานี้เข้าไป คนที่อับอายคงจะต้องเป็นนางเสียเอง
“แม่นางทุกท่าน ภายในห้องน้ำมีสมบัติล่ำค่ามาก ถ้าพวกเจ้าอยากดูก็สามารถเข้าไปดูได้ ประเดี๋ยวฮูหยินจะกลับมา” เสียงของมามาเหลิ่งปะปนด้วยเสียงหัวเราะของหญิงสาวหลายคน
มีผู้คนจำนวนมากมาที่นี่จริง ๆ
ฮูหยินเจียงคนนี้ หากครั้งที่สองทำไม่สำเร็จ ก็มักเริ่มต้นครั้งต่อไป
แผนการสกปรกโสมมนี้ สนุกจนเล่นได้ไม่รู้เบื่อเลย
เหล่าหญิงสาวต่างห้อมล้อมเข้ามา พวกนางกระจายตัวอยู่ทุกซอกทุกมุมเพื่อดูสมบัติล้ำค่า
เสียงครวญครางของกู้ซินเถาและฮูหยินเจียงถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะร่าเริงของหญิงสาวทั้งหลาย
ห้องนี้มีขนาดกว้างใหญ่ ตอนนี้มากหน้าไปดูหญิงสาวหลายคน เพียงกะพริบตาไม่กี่ที หญิงสาวคนหนึ่งก็กรีดร้องออกมา
ตามด้วยเสียงกรีดร้องของหญิงสาวคนอื่นตามมา
มามาเหลิ่งซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกก็เห็นหญิงสาวหลายคนวิ่งหน้าแดงพลางยกมือปิดหน้าปิดตาออกมา ใบหน้าแดงก่ำเหมือนลูกหยางเหมย
มามาเหลิ่งดีใจ หากแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง นางรีบดึงหญิงสาวคนหนึ่งไว้แล้วถามอย่างกระวนกระวาย “เกิดอะไรขึ้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นข้างในงั้นหรือ?”
ใบหน้าของนางแดงก่ำร้อนผ่าว
แม้ว่านางจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ฉากที่นางมองเห็นเมื่อครู่นั้น เห็นเพียงร่างของคนสองคนนอนอยู่บนพื้น เสื้อผ้าบนร่างกายหลุดรุ่ย เพียงแค่นั้นก็สามารถเดาได้ทันที
แม้ว่าพวกนางจะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากเพียงใด แต่สุดท้ายแล้วพวกนางก็ล้วนเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ผ่านการแต่งงาน แต่บางคนกลับลอบมองอยู่หลายครั้งก่อนจะวิ่งเตลิดออกมาเช่นกัน ในขณะที่บางคนวิ่งปิดหน้ากรีดร้องออกไป
หญิงสองคนที่นอนอยู่บนพื้นนั้นไร้สติ ทั้งสองล้วนตกอยู่ในห้วงของความสุข
“ข้างในนั้นน่าอายจะตาย” หญิงสาวที่ถูกถามหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย นางมองเข้าไปข้างในด้วยความสะอิดสะเอียน และพูดด้วยความไม่พอใจ
“ว่าอย่างไรนะ?” มามาเหลิ่งได้ฟังดังนั้นหัวใจก็รู้สึกโลดแล่น หากแต่สีหน้ากลับตรงกันข้าม “ข้างในเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ครั้นเห็นแบบนี้ก็ดูเหมือนจะเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้นข้างใน
“มีคนนอนทำเรื่องน่าอายอยู่บนพื้น!” หญิงสาวผู้กล้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ
“สวรรค์ ใครกันที่กล้าทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ในตระกูลเจียงของข้า” น้ำเสียงของมามาเหลิ่งแข็งกร้าว จากนั้นนางก็ถามสาวใช้ที่เพิ่งมาถึงก่อนหน้านี้ว่า “ผู้ใดอยู่ข้างในกัน”
“ข้าน้อยก็ไม่รู้เจ้าค่ะ ตอนที่มามาเหลิ่งกลับไป ข้าเห็นเพียงเสี้ยนจู่อยู่ข้างในห้องนั้น” สาวใช้พูดด้วยท่าทางสับสน
“เหตุใดเสี้ยนจู่ถึงอยู่ในนั้นได้!” มามาเหลิ่งหวาดผวา หากเสี้ยนจู่เป็นอะไรไป ชื่อเสียงของตระกูลเจียงคงจะป่นปี้ไม่มีชิ้นดี
มามาเหลิ่งจึงโกนขึ้นเสียงดัง “ไปตามฮูหยินมา! บอกนางว่าเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ อย่าลืมตามแม่นางกู้มาด้วย นางคือพี่สาวของเสี้ยนจู่ นางคงมีวิธีที่ดีสำหรับเรื่องนี้”
ท่าทางนิ่งสงบใจเย็นนั้น ราวกับวางใจว่าคนที่อยู่ด้านในคือกู้เสี่ยวหวานแน่นอน มามาเหลิ่งสั่งให้สาวใช้สองคนที่อยู่ตรงหน้าไปตามฮูหยินเจียงและกู้ซินเถามาที่นี่
มามาเหลิ่งมองเข้าไปในห้องด้วยสายตาเรียบเฉยและรู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง
กู้เสี่ยวหวาน… ให้อภัยข้าด้วย เจ้าคือเสี้ยนจู่ที่ได้รับแต่งตั้งจากฮ่องเต้ คราวนี้ชื่อเสียงของเจ้าถูกทำลายไปหมดแล้ว
ทำเรื่องสกปรกในที่สาธารณะ เกรงว่าชื่อเสียงของเจ้าจะไม่เหลือแล้ว