บทที่ 1059 คนหนุ่มสาวต้องแบกรับภาระ
บทที่ 1059 คนหนุ่มสาวต้องแบกรับภาระ
หนึ่งในสามของเงินกองทุนถูกจัดสรรไปยังหมู่บ้านหนานหลิ่งโดยตรง
เพื่อเลี่ยงไม่ให้ผู้นำระดับล่างของตำบลที่ไร้วิสัยทัศน์ก่อปัญหาขึ้น ทางอำเภอถึงกับแจ้งเองเลยว่านี่เป็นกองทุนพิเศษ ไม่สามารถใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่นหรือมอบให้กับหมู่บ้านอื่น ๆ ได้
เพราะแบบนี้ต่อให้ผู้นำบางฝ่ายอยากสนับสนุนหมู่บ้านก็ไม่กล้าทำเพราะเบื้องบนสั่งเอาไว้
ถึงจะไม่รู้ว่าซูฉางจิ่วไปทำอีท่าไหน แต่มันก็ทำให้หนานหลิ่งได้เงินก้อนนั้นสำเร็จแล้วกัน
ชายวัยกลางคนดูสงบนิ่ง ขบคิดเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว
วิธีการของเสี่ยวเถียนดีที่สุดแล้ว
บางเรื่องคนอื่นเขาไม่รู้น่ะ เราก็ต้องหาทางบอกเอง
ฝ่ายซูเสี่ยวถงไม่รู้ว่าผู้ใหญ่บ้านคิดอะไร
แต่เห็นท่าทางอันสงบของเขาแล้วก็ได้แต่ตื้นตันใจ สมแล้วที่เป็นผู้ใหญ่บ้าน กลับกันถ้าเป็นเราเองคงเป็นแค่เสมียนตัวน้อยก็เท่านั้น
เทียบกับคนอื่น ๆ ยังห่างชั้นอีกเยอะ!
“เรื่องที่ให้ไปช่วยหาคน ได้ครบแล้วหรือยัง?”
ซูฉางจิ่วจิบชา ระงับความตื่นเต้นในใจ
“พอเงินมาถึง ผมก็สั่งลูกหมูห้าสิบตัวตามที่คุณบอกมาเลยครับ แล้วก็ลูกไก่จากอำเภออีกสองพันตัว มีอาหารอีกนิดหน่อยคิดว่าปริมาณสองเดือน รอหมูกับไก่มาเมื่อไรจะส่งอาหารได้ทันทีครับ”
ซูเสี่ยวถงเป็นกังวลมากตอนตัดสินใจ เกิดสั่งไปแล้วแต่ไม่ได้เงินมาล่ะจะทำยังไง?
หมู่บ้านเราไม่มีปัญญาจ่ายเงินหรอกนะ
ถึงคนอื่นไม่รู้แต่ตัวเรารู้ดี นอนไม่หลับอยู่ทุกคืน ขนาดในฝันยังมีแต่เรื่องเงิน
โชคดีที่ได้เงิน ปัญหาหมดสิ้นเสียที!
ได้นอนอย่างสงบใจแล้ว
แผนของเขาคือทำตามแบบอย่างเสี่ยวเถียน เลยต้องสร้างโรงงานขึ้นมาสองแห่งเพื่อรับรองเนื้อสัตว์พวกนี้
“เราได้คนงานแล้วครับ เป็นคนจากหมู่บ้านใกล้ ๆ ตามที่คุณบอกเลยพวกเขาเป็นคนขยัน มีเวลาอีกไม่กี่เดือนโรงงานถึงจะก่อสร้าง”
ซูเสี่ยวถงมีกำลังใจในการทำงานมากเมื่อหมู่บ้านได้รับเงินทุน เขาจึงตอบคำถามอย่างขยันขันแข็ง
ช่วงนี้เจ้าตัวไม่ได้เกียจคร้าน ทั้งยังตั้งใจทำตามที่ผู้ใหญ่บ้านบอก
ซูฉางจิ่วมีความสุขเหลือเกินที่ชายหนุ่มรอบคอบแบบนี้ ตนถึงกับพยักหน้าชม
“เสี่ยวถงเอ๊ย แกยังหนุ่มยังแน่น ฝากเรื่องพวกนี้ด้วยนะ”
ภรรยาตั้งหลักอยู่ในเมืองหลวงแล้ว อีกไม่นานเขาคงต้องตามไปและใช้ชีวิตที่นั่น ภาระหน้าที่ควรส่งต่อให้ซูเสี่ยวถง
ถึงการอยู่หมู่บ้านจะทำเงินไม่ได้มากเท่าออกไปทำงานที่อื่น แต่สำหรับตอนนี้หากจัดการทั้งสองเรื่องได้ดี อนาคตหมู่บ้านไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่นอน
“จะเป็นไปได้ยังไงกันครับ?”
ซูเสี่ยวถงตกใจนิดหน่อย
ทำไมถึงมอบหน้าที่ให้ตนล่ะ เขาเป็นแค่เสมียนต่ำต้อย ไม่ใช่หัวหน้าหมู่บ้านเสียหน่อย ไม่มีปัญญารับผิดชอบภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงได้หรอก!
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? หรือจะให้ตาแก่แบบฉันวิ่งเต้นให้แทนเรอะ? หรือแกอยากให้เลขาไปทำแทน?”
ซูเสี่ยวถงหุบปากฉับ
จะไปพูดอะไรได้อีกละ ในบรรดากรรมการของหมู่บ้านทั้งสาม เขาเด็กที่สุดเลย
ผู้ใหญ่บ้านอายุห้าสิบกว่าปี ส่วนเลขาท่านก็แก่กว่านั้นอีก หกสิบได้แล้วมั้ง
ดูเหมือนว่าตนต้องจัดการเองแล้วละ!
“ปีนี้แกเท่าไรแล้ว? ยี่สิบเจ็ดใช่ไหม? เสี่ยวเถียนเด็กกว่านี้อีก เธอยังมีประโยชน์กว่าเลย” ซูฉางจิ่วโมโห
ซูเสี่ยวถง “…”
นั่นลูกบ้านอื่น จะไปเทียบได้ยังไง?
ผู้ใหญ่บ้านหวังในตัวเขาสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
ถ้าเด็กทุกคนในบ้านเป็นแบบเสี่ยวเถียนกันหมด นั่นหมายความว่า…?
หมายความว่าป่านนี้เราคงบินได้แล้วยังไงละ!
แต่จะให้พูดออกไปหรือ?
ไม่ได้หรอก!
เผลอ ๆ ท่านได้ถอดรองเท้าขึ้นมาปาใส่แน่นอน
“เสี่ยวเถียนบอกว่าผู้หญิงในหมู่บ้านเราทำงานฝีมือใช้ได้ ขั้นต่อไปก็อาจจะพิจารณาสร้างเป็นโรงงานผลิตน่ะ”
“แต่ถ้าไม่เอา รอเราสร้างโรงงานเสร็จก่อนค่อยทำสถานีจัดซื้อ แล้วระดมผู้หญิงจากหมู่บ้านอื่นมาช่วยกันทำงานก็ได้”
เสี่ยวเถียนบอกว่าการรวมพลังของทุกคนจะเป็นการหาเงินที่ดีที่สุด
ผู้ชนะที่แท้จริงคือการสร้างรายได้ด้วยการอาศัยแรงงานของผู้อื่น
ซูเสี่ยวถงไม่รู้จะพูดอะไร
เดือนนี้ผู้ใหญ่บ้านเอาแต่พูดถึงเรื่องเสี่ยวเถียน
เด็กคนนี้เป็นที่โปรดปรานของท่านไปเสียแล้ว
“ผู้ใหญ่บ้านครับ อย่าคาดหวังผมสูงเลยได้ไหม?”
เขาเอ่ยด้วยท่าทางน่าสงสาร
“เจ้านี่! อย่ามาทำท่าทำทางใส่นะ ไสหัวไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย อีกสองวันจะไปตรวจ เตรียมตัวให้เรียบร้อย ถ้าทำไม่ดีขึ้นมาอย่าหาว่าไม่เกรงใจแล้วกัน!”
ซูเสี่ยวถงกลัวจะโดนถีบก้นเลยรีบหนีไป
ช่างเถอะ มาตั้งใจทำงานกันอย่างขยันขันแข็งเถอะ!
ความขยันหมั่นเพียรชดเชยจุดอ่อนของเราได้นะ
ถึงจะไม่ฉลาดเท่าเด็กคนนี้ แต่ตราบใดที่ขยันและตั้งใจ เขาเชื่อว่าจะต้องบรรลุในสิ่งที่ผู้ใหญ่บ้านคาดหวังได้
ชายหนุ่มในตอนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ
หากเราสร้างฟาร์มเพาะพันธุ์และโรงงานผลิตอาหารได้จริง ๆ จะช่วยแก้ปัญหาว่างงานของชาวบ้านได้ พอถึงตอนนั้นทุกครัวเรือนจะมีเงินให้ใช้มากขึ้น
บางทีเราอาจจะฟื้นความรุ่งโรจน์เมื่อสมัยนั้นกลับมาก็ได้
สองปีนั้นกองชุมชนหงซินมีทั้งเงินมีทั้งเนื้อสัตว์ แม้แต่เรื่องหาภรรยายังง่ายกว่าหมู่บ้านอื่น ๆ
มีหญิงสาวจากถิ่นไกลและใกล้ที่ไหนจะไม่อยากได้สามีเป็นคนในกองชุมชนหงซินกันล่ะ?
หวังว่าหลังจากเปิดตัวโรงงานแล้ว หนานหลิ่งเราจะกลายเป็นหมู่บ้านเศรษฐีและดึงดูดความรุ่งโรจน์มากได้นะ!
เงินห้าหมื่นนี้จะต้องสร้างโรงงานและใช้จ่ายอย่างชาญฉลาด จะให้เสียเปล่าไปไม่ได้เด็ดขาด
ว่าไปก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้
ถึงท่านจะไม่ได้พูดชัด ๆ แต่การที่เราได้เงินก้อนนั้นมาอย่างราบรื่นแสดงว่าคนตระกูลซูจะต้องมีอะไรแน่ ๆ
อนาคตต้องสร้างสายสัมพันธ์ไว้แล้วละ
ถึงความสัมพันธ์เราจะไม่นับว่าดี แต่เรามาจากหมู่บ้านเดียวกัน ถือว่าเป็นคนตระกูลเดียวกัน มีสายใยบางอย่างอยู่นะ
ไว้รอบหน้าผู้ใหญ่บ้านไปเมืองหลวงเมื่อไร ขอตามไปดูเปิดหูเปิดตาดีหรือเปล่านะ?
ถึงจะต้องเสียเงินเยอะ แต่มันจำเป็นน่ะสิ!
หลังจากไล่ชายหนุ่มออกไป ซูฉางจิ่วก็เอนกายพิงพนัก
ผลักภาระให้ไอ้หนุ่มนั่นแล้วสบายใจขึ้นมาก
มือหยิบโถน้ำชาขึ้นเตรียมดื่มอย่างสบายใจ ตอนนั้นเองที่มีใครบางคนมาหา