บทที่ 1092 ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ
บทที่ 1092 ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ
ในเสี้ยววินาทีที่ทุกคนได้ยินเสียงร้องลั่นของเถียนเสี่ยวเหอจึงพากันแห่ออกมาชมความสนุกสนาน
ต่อให้เป็นช่วงปีใหม่ แต่ในหมู่บ้านเราก็ไม่ได้มีสิ่งบันเทิงมากมาย ทุกคนเลยคึกคักกันไม่น้อย
ยิ่งผู้ใหญ่บ้านที่ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ
สองสามีภรรยาคู่นี้เป็นคู่ที่แข็งแกร่งมาโดยตลอด แล้วทำไมถึงมีลูกชายลูกสะใภ้แบบนี้ล่ะ?
เรื่องชาวบ้านดูเฉย ๆ ก็พอ หรือจะเอาไว้คุยหลังมื้อเย็นก็ได้ ดีจะตาย
“แม่! แม่ทำอะไรเนี่ย?”
ซูผิงอันเหยียดแขนออกไปขวางทางมารดาเอาไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
แม่เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง ก่อนหน้านี้ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกสะใภ้ด้วยซ้ำ แถมยังเอาแต่พูดอีกว่าแม่ผัวทำแบบนั้นไม่ได้
แล้วตอนนี้แกทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ได้ยังไง?
เหอะ! สงสัยไปใช้ชีวิตอยู่เมืองหลวงนาน เลยรับความคิดแบบผิด ๆ มาจากตระกูลซูสินะ
เด็กเวรซูเสี่ยวเถียนมันไม่ชอบภรรยาเขา แม้แต่คนตระกูลซูก็ไม่ชอบ
แม่คงสนิทกับพวกมันเกินไปถึงได้ทำเรื่องแบบนี้!
“ซูผิงอัน ควบคุมเมียให้ดี ๆ หน่อย สิ่งที่มันทำเนี่ยใช่เรื่องที่มนุษย์เขาทำกันหรือ?”
พอเห็นลูกชายออกมายืนขวางเอาไว้ จูหลานฮวาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจนตะคอกออกไป
ตัวเธอในตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากให้ลูกชายดูภรรยาให้มันดี ๆ อย่าปล่อยให้มันออกมาทำตัวบ้าบอจนชาวบ้านเขาขบขัน
แต่ซูผิงอันคิดอีกอย่าง
มันเป็นความผิดของแม่ที่เอาไม้ปัดขนไก่มาตีภรรยาตัวเอง
“แม่ทำอะไร? เสี่ยวเหอเขามีหลานชายให้แม่นะ เธอทำอะไรผิด? ถึงทำให้แม่ต้องมาไล่ตีเธอแบบนี้?”
“เสี่ยวเหอบากบั่นทำงานในครอบครัวเรามาตั้งหลายปี ค่าตอบแทนก็ไม่มีให้ แล้วแม่ลงมือลงไม้กับเธอได้ยังไง? เธอก็มีพ่อมีแม่เลี้ยงมานะ ถ้าพวกเขารู้ว่าแม่กับพ่อตี จะไม่ปวดใจตายเลยหรือ?”
“ใคร ๆ ก็บอกว่าแม่ที่ไม่มีลูกสาวมักจิตใจโหดเหี้ยม ทีแรกก็ไม่เชื่อหรอก มาตอนนี้ได้เห็นแล้วละ แม่เลิกฟังคำยุยงชาวบ้านสักที จะได้ไม่ใช้ชีวิตแบบนี้”
ซูผิงอันจ้องเขม็งไปยังซูเสี่ยวเถียน
ความนัยชัดเจน ทุกอย่างล้วนแต่เป็นเพราะซูเสี่ยวเถียน
เด็กสาวหอบหายใจ พลางเหลือบมองอาจารย์เซี่ยหนาน
จู่ ๆ เธอก็โดนโบ้ยโดยไม่ทราบสาเหตุ
เซี่ยหนานมองกลับอย่างปลอบใจ
เถียนเสี่ยวเหอที่อยู่ข้าง ๆ สามีได้รับแรงสนับสนุน เจ้าตัวจึงยืดตัวขึ้นด้วยความมั่นใจแล้วแหกปากลั่น
“ฉันไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว นี่มันยุคสมัยไหนกัน มีใครเคยเห็นแม่ผัวตบตีลูกสะใภ้บ้าง มันเป็นกฎเกณฑ์ของบ้านไหนหรือ! ฉันจะเอาเรื่องทารุณกรรมไปฟ้องเบื้องบนให้หมดเลย!”
“ให้ตำรวจมันมาจับเจ้าพวกไร้จิตสำนึกให้หมด ถอดตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านมันออกไปเลย!”
“ไอ้เลวซูผิงอัน ฉันอยู่กับแกต่อไปไม่ได้แล้ว วันนี้เราหย่ากัน หย่าเสร็จฉันจะกลับบ้าน ต่อให้ต้องอดตายก็เอาจะได้ไม่ต้องทนกับอะไรแบบนี้อีก!”
“ทำไมชีวิตฉันถึงน่าสังเวชนัก แม่ผัวไร้เหตุผล ผัวก็พึ่งพาไม่ได้ โว้ย จะให้ฉันอยู่ต่อได้ยังไง!”
เถียนเสี่ยวเหอไม่สนใจอะไรเอาแต่ดีดดิ้นอยู่บนพื้น
คนเริ่มมามุงมากขึ้นเรื่อย ๆ รู้สึกตื่นเต้นกับกลเม็ดที่เถียนเสี่ยวเหอขุดเอามาใช้
พรสวรรค์มากล้นจริง ๆ แต่ไม่เห็นหรือว่าสีหน้าซูผิงอันแย่ลงเรื่อย ๆ น่ะ?
“แม่ดูสิ นี่คิดจะทำลายครอบครัวผมไม่พอ ยังคิดให้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวไปจนแก่ใช่ไหม?”
“ผมเป็นลูกชายแท้ ๆ นะ แล้วแม่มาทำร้ายกันแบบนี้ได้ยังไง ครอบครัวเราอยู่ดี ๆ แท้ ๆ โดนแม่ทำลายหมดเลย!”
คนอื่น ๆ ได้ยินกันหมด ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกว่าถือเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าซูผิงอันจะเป็นคนแบบนี้
เมื่อก่อนก็ปกติดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่แบบนี้หรอก
ไม่แปลกใจที่เถียนเสี่ยวเหอทำตัวก้าวร้าวขึ้นไปเรื่อย ๆ ที่แท้สามีก็ให้ท้ายอยู่
ถ้าไม่ตามใจจนเสียคน ป่านนี้เจ้าตัวไม่กล้าสร้างปัญหาให้พ่อแม่สามีหรอก
เหมือนว่าต้นตอจะมาจากซูผิงอัน
เด็กสาวทอดถอนใจ ลุงฉางจิ่วทุ่มเทชีวิตให้กับหมู่บ้าน มีผลงานของความตั้งใจสะสมมาตลอดหลายปี
ท่านมีคุณสมบัติในการเป็นเจ้าหน้าที่ แต่ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นพ่อ
เขาขาดสิ่งนี้!
จูหลานฮวามองลูกชายด้วยความตกใจ
นี่คือสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดออกมาหรือ?
ได้ยินผิดเองหรือเปล่านะ?
“แม่ ถือเสียว่าลูกชายคนนี้ร้องขอแล้วกัน ยอมรับสิ่งที่แม่ทำเสีย แล้วสัญญาว่าจะไม่ตีเธออีก เข้าใจไหม?”
“หรือคิดจะปล่อยให้เราแตกแยกถึงจะมีความสุข? แม่ยังเป็นแม่ผมอยู่ไหม?”
ใบหน้าเขาเจ็บปวดราวกับจูหลานฮวาทำเรื่องผิดพลาดใหญ่โต
คนเป็นแม่แทบไม่อยากจะเชื่อ อยากยกมือขึ้นปิดหู
นี่ต้องไม่ใช่สิ่งที่ลูกชายของเธอพูดแน่!
เป็นไปไม่ได้!
ตอนที่ลูกสะใภ้ขู่ว่าจะหย่า ตนคิดจะพูดเหมือนกันว่าเอาเลยสิ
โชคดีที่ไม่ได้กล่าวออกไป ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกอึดอัดใจแย่
จูหลานฮวาเป็นคนฉลาด มีหรือจะไม่เข้าใจว่าลูกชายลูกสะใภ้กำลังร่วมมือกัน
จู่ ๆ ก็คิดว่าลูกชายคนนี้เกิดมาเสียเปล่าจริง ๆ
“ซูผิงอัน ขอโทษแม่แกซะ!” สุรเสียงอันทรงพลังของซูฉางจิ่วดังลั่น แววตาจ้องมองลูกชาย
ซูผิงอันทำตัวไม่ถูกตอนที่โดนพ่อมอง
“ทำไมต้องขอโทษผู้หญิงใจเหี้ยมแบบนี้ด้วย? ทำไมผิงอันต้องขอโทษเหมือนกัน? ฝ่ายนั้นต่างหากที่ควรทำเพราะเขาตีฉัน” เถียนเสี่ยวเหอไม่เต็มใจ
ในฐานะพ่อตา ซูฉางจิ่วหน้าบางเกินกว่าจะบอกสะใภ้เลยมองแต่ซูผิงอันแทน
ตอนนี้หัวใจเขาเย็นเฉียบ ไม่นึกเลยว่าจะต้องเผชิญกับเรื่องน่าอับอายนี้อีกครั้งหลังจากชีวิตดีขึ้น!
กลายเป็นที่ขบขันแล้ว!
หน้าเน่อไม่เหลือเลยสักนิดเดียว
แล้วอนาคตจะเอาหน้าไปไว้ไหน?
“แกก็คิดแบบนั้นเหมือนกันสินะ?” เขากัดฟันกรอด
ที่จริงซูผิงอันกลัวพ่อนิดหน่อย อยากจะบอกว่าไม่ได้คิดเช่นนั้น
แต่พอหันไปเจอสายตาภรรยาสุดท้ายจึงตัดสินใจ
—————————————————————–