บทที่ 1122 เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกงาน
บทที่ 1122 เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกงาน
ซูเสี่ยวเถียนขอให้ต้วนหงหย่วนไปสอบถามข่าวคราวของหูเสี่ยวเหลียนหากมีเวลาว่าง
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงอีกครั้ง
เมื่อกลับมาเรียนอีกครั้ง ซูเสี่ยวเถียนเป็นนักศึกษาปี 4 แล้ว
นี่เป็นปีสุดท้ายของการเรียนในมหาวิทยาลัย
เธอจึงหวงแหนเวลาเหล่านี้มาก
เพราะเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การจดจำในอนาคต
น่าเสียดายที่ฉืออี้หย่วนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาเหล่านั้น
ครั้นอายุซูเสี่ยวเถียนเพิ่มขึ้น ก็มีเด็กผู้ชายอยากเป็นเพื่อนด้วยเยอะแยะเลย
แต่โดนปฏิเสธไปหมด
เธอรู้สึกว่าตัวเองยังเด็ก แล้วก็ไม่ได้ชอบพวกเขาด้วย
ไม่รู้เพราะอะไรถึงรู้สึกว่าตนมีคนในใจแล้ว
มีหลายคนที่พยายามไล่จีบและสร้างความประทับใจให้เธอ แต่โดนความจริงใจของซูซื่อเลี่ยงเข้าไปก็ล้มเลิกความคิดกันหมด
ชายหนุ่มโกรธเหลือเกิน ทำไมต้องหมายตาน้องเล็กของเราด้วย?
เสี่ยวเถียนเป็นคนที่พวกเขาครอบครองได้หรือ?
ขนาดฉืออี้หย่วนเขายังไม่ชอบเลย นับประสาอะไรกับเจ้าพวกโง่เง่านี่ด้วยล่ะ?
ซูเสี่ยวเถียนไม่รู้เรื่องนี้
เดิมทีก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าทำไมจู่ ๆ อีกฝ่ายถึงหายหน้าหายตาไป!
เวลายุ่งจนหัวหมุนวันเวลาจะผ่านไปเร็วเสมอ
ชั่วพริบตา ใบแปะก๊วยที่มหาวิทยาลัยก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอีกครั้ง
ในฐานะนักศึกษารุ่นใหญ่ ถึงเวลาหาที่ฝึกงานแล้ว
สำหรับคนอื่นนะ แต่วัยของซูเสี่ยวเถียนน่าจะแค่ชั้นมัธยมปลายน่ะ
และตอนนี้เธอก็กำลังเผชิญกับหน้าที่ตามหาที่ฝึกงานอยู่
งานในยุคนี้ถือว่าได้มาตรฐาน หน่วยงานที่เข้าไปฝึกก็มีความสำคัญไม่น้อย
หลาย ๆ คนอาจทำงานที่นั่นไปตลอดชีวิต
ในฐานะที่เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เด็ก ๆ ที่นี่จึงเป็นที่ต้องการมาก หลายหน่วยงานยินดีจัดหาสถานที่ฝึกงานเพื่อสังเกตนักศึกษาว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมหรือไม่
ปีนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
ฮั่วซือเหนียนถือเอกสารฝึกงานปึกใหญ่ และบอกให้ทุกคนกรอกสถานที่ประกอบการที่ต้องการจะไปฝึก
นักศึกษาเริ่มลงมือเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขา
ซูเสี่ยวเถียนนั่งหาอยู่นาน แต่ไม่ตรงเงื่อนไขสักที่ เพราะติดปัญหาเรื่องอายุ
เธอยังเด็กอยู่ คงดูแปลกหากจะไปทำงาน
ฮั่วซือเหนียนหัวเราะ
ในฐานะที่ปรึกษา เขารู้ว่ามีหลายที่ต้องการตัวซูเสี่ยวเถียนมาก แต่ก็กลัวว่าจะมีปัญหาด้านใช้แรงงานเด็กหรือเปล่า
“เสี่ยวเถียน ไม่เขียนหรือ?” ฉู่เยว่นึกสงสัย
ซูเสี่ยวเถียนส่ายหัว กรอกยังไงล่ะ!
เธอมีปัญหาด้านอายุ
จากนั้นฮั่วซือเหนียนก็เอ่ยต่อ
“ซูเสี่ยวเถียน ทางผู้นำได้คุยกันแล้วว่าถ้าไม่มีที่เหมาะ ๆ จะให้คุณมากฝึกที่มหาวิทยาลัยน่ะ ให้เป็นที่ปรึกษาฝึกงานของเด็กปีหนึ่ง!”
ทั้งห้องเงียบสงัด
ซูเสี่ยวเถียนไม่มีหน่วยงานที่เหมาะจะไปฝึกหรือ?
เป็นไปได้ยังไง?
เธอคือแสงสว่างแห่งจิ่งเฉิงเลยนะ ใคร ๆ ก็อยากแย่งตัวไม่ใช่หรือ?
แล้วเมื่อครู่อาจารย์ฮั่วบอกว่าอะไรนะ?
ทางผู้นำถึงกับหารือเรื่องนี้เป็นกรณีพิเศษเลยหรือ?
หวังว่าซูเสี่ยวเถียนจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยสินะ!
เทียบไม่ติดสักนิด!
ให้เด็กอายุสิบเจ็ดปีเป็นที่ปรึกษาเด็กอายุสิบแปดไม่ก็สิบเก้าน่ะนะ?
อาจารย์อายุน้อยกว่านักศึกษาอีกหรือ?
แต่หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าใจ
ไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไหนอยากได้เพื่อนคนนี้ แต่เพราะอายุเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ
ซูเสี่ยวเถียนล้วนเข้าใจดี
เดิมทีก็ไม่มีความคิดจะฝึกงานอยู่แล้ว
เพราะยังไม่รู้อนาคตของตนเองเลย
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากทำงานในห้องสมุด
แต่คิด ๆ ดูแล้วก็เหมือนจะไม่เหมาะเท่าไร
เพราะมีระบบห้องสมุดอยู่กับตัวเอง อยากอ่านเล่มไหนก็ได้อ่านนี่?
และอีกเหตุผลคือหนังสือในระบบครอบคลุมที่สุดแล้ว!
ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่ห้องสมุดหรอก
“หนูคิดดูก่อนดีกว่าค่ะ!” ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างเหนื่อยล้า
“แล้วก็อาจารย์เสิ่นจื่อเจินชวนคุณไปฝึกงานที่ห้องทดลองด้วยนะ แต่มหาวิทยาลัยพิจารณาว่าเธอเรียนเอกภาษา ไปทำงานด้านเกษตรคงไม่เหมาะ ก็เลยปฏิเสธไปน่ะ!”
ฮั่วซือเหนียนเสียใจเล็กน้อย และรู้สึกไม่ดีด้วย
พ่อตาอยากได้ตัวซูเสี่ยวเถียนมาก เพราะเป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากและมีความตั้งใจจริง
แต่ทางฝั่งเราไม่ยอมเนี่ยสิ
การฝึกงานของเด็กคนนี้เลยเหมือนกับการพนัน
นักศึกษาได้แต่ตกใจ ถึงจะไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยเกษตรกรรม แต่เรารู้ว่าอาจารย์เสิ่นจื่อเจินเป็นคนแบบไหน
ได้ยินว่ากำลังจะกลายเป็นนักวิชาการในเร็วนี้ ความสำเร็จในอนาคตไม่อาจมีใครเทียบได้
แต่เขากลับเชิญนักศึกษาเอกภาษาจีนไปทำงานด้วยเป็นการส่วนตัว
แสดงว่าแสงสว่างแห่งจิ่งเฉิงไม่ใช่ของปลอมจริงด้วย
เป็นเกียรติจริง ๆ!
มหาวิทยาลัยก็เหมือนกัน เห็นเอกที่เรียนไม่ตรงกันก็เลยปฏิเสธโอกาสไปเนี่ยนะ?
เด็กสาวยิ้มอย่างขมขื่นใจ
ช่างมัน ไว้ว่ากันทีหลัง!
“อาจารย์ฮั่ว หนูเบื่อนิดหน่อยค่ะ ขออนุญาตไปเดินเล่นข้างนอกนะคะ!”
ว่าจบก็จากไปทันที
ไม่ให้เบื่อได้ยังไง?
คนอื่น ๆ ง่วนกับการทำเอกสาร เหลือแค่เธอคนเดียวเนี่ย
ทำไมหน่วยงานต้องจำกัดอายุการทำงานด้วย?
ไม่รู้หรือไงว่าความทะเยอทะยานมันไม่ได้อยู่ที่อายุ?
ถ้ามีตำแหน่งที่ไม่จำกัดอายุก็คงไม่ต้องมาห่วงอะไรแบบนี้หรอก
เด็กสาวเดินไปยังสนามเด็กเล่น
มองวัยรุ่นในที่แห่งนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจ
นักศึกษาเปลี่ยนไปทุกที พอถึงปีหน้าตนก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว
ไม่รู้ว่านักเรียนใหม่จะเป็นยังไง
จู่ ๆ ก็รู้สึกแก่ขึ้นมา!
“เวลาผ่านไปเร็วจัง วัยเยาว์จะค่อย ๆ ทิ้งห่างฉันไปแล้วหรือ?”
เธอเอื้อมมือไปจับใบแปะก๊วยสีเหลืองที่ร่วงลงมาแล้วถอนหายใจ
ตอนนั้นเองก็ได้ยินน้ำเสียงคมชัดดังขึ้น
——————————————